Επιστροφή στο εργασιακό περιβάλλον αύριο. Δεν τρελαίνομαι. Για την ακρίβεια, ούτε που θέλω να το σκέφτομαι. Μήπως - λέω μήπως - είναι καιρός για κάποιες αλλαγές; Τώρα που έχω και κίνητρο... το οποίο μάλιστα εμφανίστηκε απροειδοποίητα μπροστά μου σαν φάντης μπαστούνι ή, το λιγότερο, σαν κουνέλι μέσα από καπέλο ταχυδακτυλουργού... Και μαζί με το κουνέλι, ε, συγγνώμη, το κίνητρο θέλω να πω, εμφανίστηκε και μια σκακιέρα (παλιά γνωστή μου, οπότε εδώ δεν εξεπλάγην...). Οι θέσεις στις οποίες βρίσκονται τα πιόνια μαρτυρούν μια παρτίδα που έχει μείνει στη μέση ('φτου γαμώτο' τα συνοδευτικά επιφωνήματα). Ρίσκο (λευκά) vs βόλεμα (μαύρα). Λέω να πλησιάζω τα λευκά, αλλά είμαι με μισή καρδιά. Η άλλη μισή είναι ακόμα στα μαύρα. Για πόσο όμως ακόμα; O εαυτός μου μού κλείνει το μάτι τσαχπίνικα και μου γνέφει να πλησιάσω (πάντα αναστατώνομαι όταν το κάνει αυτό, γνωρίζοντας πολύ καλά τι επακολουθεί...!) Έλα, γλυκιά μου... Έλα, το μωρό μου... ΚΟΥΝΗΣΟΥ! (με το καρότο και το μαστίγιο η δικιά σου... αλλά ας επιστρέψω καλύτερα στο σοβαρό 'λογοτεχνικό' μου ύφος... διότι έχει κι ένα επίπεδο αυτό το ιστολόγιο... ναι, ξέρω ...τςςςς!). Μέσα μου νιώθω ήδη την ενδόμυχη αγωνία της επόμενης κίνησης. Η επόμενη κίνηση... Γρήγορη ναι, σπασμωδική όχι. Ξέρω όμως ότι αν παίξω με μισή καρδιά έχω πολύ λίγες πιθανότητες να κερδίσω το παιχνίδι. Η δοκιμασία έχει αρχίσει... Πού είναι ο γαμ***νος ο ταχυδακτυλουργός όταν τον χρειάζεσαι;;; ΟΕΟ;;; (και γαμώ το λογοτεχνικό ύφος, δηλ. :-p ... Δεν πιστεύω να διαφωνείτε...)
Labels: No rest for the wicked, Μουσικό κουτί
