Από την πρώτη κιόλας επαφή με τις σταγόνες ένιωσε το δέρμα του ζεστό. Ζεστό και υγρό. Μια ακατανίκητη επιθυμία τον κυρίευσε. Σε μια αυθόρμητη κίνηση ύψωσε τις παλάμες του στον αέρα, έγειρε το κεφάλι προς τα πίσω, έκλεισε τα μάτια κι άνοιξε ελαφρώς το στόμα. Ήθελε να γευτεί αυτή τη βροχή, να τη νιώσει μέσα του. Άφησε τα μικρά υδάτινα μαργαριτάρια να κυλήσουν στους μυς του προσώπου του για να καταλήξουν στα χείλη, στη γλώσσα, στο λάρυγγα. Τι λαχτάρα! Tι δίψα! Δεν είχε επιτρέψει στον εαυτό του μέχρι εκείνη τη στιγμή να καταλάβει πόσο διψασμένος ήταν. Το υγρό στοιχείο τον μαλάκωνε, λύγιζε τις αντιστάσεις του. "Είναι μοιραίο... όσο αντιστέκεσαι τόσο να διψάς... Κι είναι παράδοξο... οι σταγόνες που σε καίνε να ’ναι οι ίδιες που σβήνουν τη δίψα σου..." σκέφτηκε χαμογελώντας, καθώς το σώμα του καιγόταν από ένα πυρετό χωρίς προηγούμενο, ένα πυρετό που καλωσόριζε με απέραντη ανακούφιση και απόλαυση. "Μήπως είμαι ερωτευμένος;" ρώτησε τον εαυτό του κι η κρυφή χαρά φτερούγισε μέσα του, καθώς στεκόταν εκεί, νοτισμένος και φλεγόμενος.
Labels: Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων
Αχ αυτός ο έρωτας...Δε ξέρεις από που θα σου 'ρθει. Όσο εύκολα μπορεί να σε ανεβάσει, άλλο τόσο εύκολα μπορεί να σε ρίξει εκεί που δεν το περιμένεις. Κατα την προσωπική μου και πάντα ταπεινή μου άποψη πιστεύω ότι ο έρωτας είναι ίσωσ το πιο μυστήριο πράγμα σε ολόκληρο τον κόσμο...