Μέχρι κι ο άνεμος ξεσπά. Όπως πριν από λίγες ώρες, όταν σε μια λυσσαλέα επίδειξη δύναμης πέρασε εν ριπή οφθαλμού απ’ τ’ ανοιχτά παράθυρα, έσπρωξε με βία τις κουρτίνες μου - τις οποίες ανάγκασε ν’ ανεμίζουν μανιωδώς μες στο σπίτι σα σημαίες - παρέσυρε μ’ ορμή ένα βάζο που συγκρούστηκε με το πάτωμα και μετά από λίγο... έφυγε... σα να μην έγινε τίποτα... αφήνοντάς με με την απορία πώς δεν πήρε κι εμένα μαζί...
Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο άνεμος μπήκε στο σπίτι μου τρίζοντας τα δόντια... Έχοντας τη δύναμη να σαρώσει τα πάντα στο διάβα του, να στείλει ανά πάσα στιγμή την εύθραυστη ησυχία, τάξη και ασφάλεια του κόσμου μου στον αγύριστο. Αυτός ο άνεμος δε λογαριάζει τίποτα. Ξεσπά κι όποιον πάρει ο χάρος. Δεν ξέρω αν περισσότερο τον φοβήθηκα ή τον θαύμασα...
Labels: No rest for the wicked
Θαυμάζουμε τη δύναμη συνήθως, αν είναι ευεργετική!
Συντονίστηκαμε στον καιρό και στη βροχή!
Όμορφο!
:-)