Ένα πανέμορφο δωμάτιο με θέα το απέραντο γαλάζιο και τις κεραμιδοσκεπές των παραδοσιακών σπιτιών, το πρώτο πρωινό που πήραμε στην πέτρινη στοά του ξενοδοχείου κοιτώντας την αυλή με τα γεράνια, τα ποτά στο ατμοσφαιρικό μπαράκι του Jimmy που ήπιαμε μια δροσερή νύχτα του Ιούλη - χωρίς φεγγάρι - κοιτώντας το γεμάτο από αστέρια ουρανό και γελώντας ασταμάτητα με τα αστεία που λέγαμε, τα δεκάδες ανώμαλα λιθόστρωτα σκαλοπάτια που ανεβήκαμε και κατεβήκαμε (εγώ κρατώντας σφιχτά το ιδρωμένο χέρι σου και μ’ αγκαλιά το φόβο μη γλιστρήσω πάνω στις λείες πέτρες), οι ξύλινες χειροποίητες δημιουργίες στο κατάστημα του Θοδωρή, που έμεινα να κοιτώ σα μαγεμένη ή υπνωτισμένη, μη μπορώντας να αντισταθώ σ’ ένα μεσαιωνικό σκάκι, δύο κούπες από ξύλο ελιάς (έστω κι αν ράγισαν λιγάκι απ’ το κόκκινο κρασί που ήπιαμε χθες βράδυ) συν δύο γάτους - σουβενίρ (δωράκια που μου χάρισες :)... Το σπίτι του Γ. Ρίτσου με τους τοίχους τους βαμμένους στο χρώμα του σάπιου μήλου (;) και τα ξύλινα παράθυρα (πόσες φορές μακάρισα τον ποιητή για τη θέα που απολάμβανε απ’ αυτό το σπίτι δε θυμάμαι...), τα μεγάλα φανάρια στους τοίχους και οι μαύρες, βαρύγδουπες, σιδερένιες κλειδαριές στις ξύλινες πόρτες που άνοιγαν με μια – μόνο - απλή κίνηση του σύρτη... Οι ντόπιοι που μας χαμογέλασαν, που μας έπιασαν κουβέντα, και το γλυκό παιδάκι με τα μεγάλα καστανά μάτια στο ‘Ενετικό’ καφέ που, ενώ μιλούσαμε και διαβάζαμε τα βιβλία μας, βρέθηκε ξαφνικά στην αγκαλιά μου... Η πανοραμική θέα από την άνω πόλη που μου έκοψε την ανάσα, το εσωτερικό της επιβλητικής Αγίας Σοφίας (στο υψηλότερο σημείο της καστροπολιτείας) που μας γέμισε με δέος και με μερικά δάκρυα τα δικά μου μάτια (τύχη πραγματική που βρήκαμε αυτή την εκκλησία ανοιχτή)... Η αίσθηση της απεραντοσύνης που μας πλημμύρισε, όση ώρα καθόμασταν αγκαλιά πάνω σ’ εκείνο το βράχο, αντικρύζοντας ευθεία μπροστά τον ορίζοντα, στο σημείο όπου το γαλάζιο του ουρανού και το γαλάζιο της θάλασσας γίνονται ένα, και ευθεία κάτω τα κρυστάλλινα γαλαζοπράσινα νερά που έγλειφαν τα σκουρόχρωμα βράχια κατά μήκος της ακτής...
Ο δυνατός αέρας που διαρκώς μας έπαιρνε και μας ανακάτευε τα μαλλιά, τα παιχνίδια μας στη θάλασσα της Πλύτρας, οι καταπληκτικές γεύσεις στο μεζεδοπωλείο της Δήμητρας που μας γέμισαν με ηδονή (...και μερικές ‘γλυκιές’ τύψεις)... Το συμβολικό κάψιμο του καραβιού (ακόμα γελάω που το είπες ‘κρουαζιερόπλοιο’ περιπαιχτικά λόγω ...μεγέθους) και τα εντυπωσιακά πυροτεχνήματα στον επετειακό εορτασμό της απελευθέρωσης της Μονεμβασίας, τα οποία απαθανάτισα εν μέρει με το video της φωτογραφικής μου μηχανής (αναθεματισμένη memory card, πώς γεμίζεις έτσι)... Τα πειράγματά σου στο δρόμο για τη συναυλία του Στέλιου Διονυσίου και του Μάριου Τόκα, τα τραγούδια που τραγουδήσαμε μαζί τους καθισμένοι στην άκρη της προβλήτας κοιτώντας τις μικρές φωτιές που επέπλεαν στα γαλήνια νερά του λιμανιού, τα τραγούδια που τραγουδούσαμε με κέφι στο αυτοκίνητο, ο κόκκινος ήλιος που έδυσε ανάμεσα σε δυο βουνοκορφές στο δρόμο του γυρισμού... και τόσα άλλα... που δε χωρούν εδώ...
Θέλω απλώς να πω... μωρό μου, σ’ ευχαριστώ... γι’ αυτές τις μοναδικές στιγμές... Και για σήμερα που γιορτάζεις τα γενέθλιά σου... χρόνια σου πολλά, χρόνια σου γλυκά, και πάλι... :)))
Labels: Ηλιαχτίδες
Πώς τα προφτάσατε και τα χωρέσατε όλα αυτά κι άλλα τόσα σε τόσες λίγες μέρες? Σα να μου φαίνεται πως καταφέρατε να νικήσετε τον χρόνο τον αλήτη εσείς! Κι αυτό είναι μεγάλο κατόρθωμα!
Χρόνια του πολλά λοιπόν!
Να τον χαίρεσαι! Να τον προσέχεις και να σε προσέχει και να περνάτε πάντα τόσο όμορφα! :)
Φιλιά