αναζητώντας λίγη γαλήνη εκεί, μες στα σκοτάδια,
είδα έναν ξένο
περιπλανώμενο ανά τους αιώνες
στο δαιδαλώδη λαβύρινθο μιας εικονικής πραγματικότητας,
ενός πλασματικού χρόνου τους διαδρόμους,
ν’ ανοιγοκλείνει τη μια μετά την άλλη
τις πόρτες
ωσάν τρελός
γελώντας...
Το βλέμμα του αναζήτησα
‘Τι ψάχνεις;’ πρόλαβα και ρώτησα
μα απάντηση δεν πήρα
ούτε ματιά δε μου ’ριξε
σα να μην υπήρχα στ’ αλήθεια
σα να ’μουν ένα φάντασμα για ’κείνον
ή
απλώς άλλη μια πόρτα
που άνοιξε και πίσω του θα έκλεινε
γελώντας.
Labels: Not a poet
...μάλλον πρέπει να είδες ...εμένα
(σε όνειρο το είδες ;).
Μόνο που ποτέ δεν θα σε κοίταγα σα φάντασμα ή θα σε αγνοούσα :)
Καλησπέρες καλή μου