Όταν, επιτέλους, σταμάτησα ν' αντιστέκομαι και άφησα τον πόνο ελεύθερο να πετάξει μακριά, τότε μπόρεσα ν' ανοίξω τα μάτια και να κοιτάξω γύρω μου... Και τότε το είδα...
Στεκόταν εκεί, στο απέραντο γκρίζο, πάνω σε άνυδρη και διαβρωμένη γη, μόνο και ακίνητο, να το τυλίγει η σιωπή, με το κεφάλι κατεβασμένο, στη μέση του πουθενά... Σα να είχε χάσει το δρόμο του.. Και σα να το είχα βρει εγώ αναπάντεχα στο δικό μου. Γύρισε το κεφάλι του και με κοίταξε σιωπηλό. Φαινόταν κουρασμένο... Έχω την αίσθηση ότι το αγάπησα αμέσως μόλις το είδα. Ήταν τόσο γαλήνιο στην παρουσία μου... Σα να περίμενε να πάω κοντά του. Σα να με καλούσε. 'Μία ύπαρξη αγγελικά πλασμένη', σκέφτηκα και το πλησίασα αργά, κοιτώντας το βαθιά μέσα στα μάτια. Κι αντίκρυσα ένα πνεύμα αδάμαστο, με δυο μεγάλα, καστανά, αλλά θλιμμένα μάτια...
Άπλωσα το χέρι μου προς το μέρος του σιγά σιγά, να μην το τρομάξω. Εκείνο παρέμενε ακίνητο και ήρεμο, αναπνέοντας αργά. Δε χόρταινα να το κοιτάζω και να αναρωτιέμαι πώς τόση χάρη, ομορφιά και αρμονία μπορούσε να είναι συγκεντρωμένη σ' ένα πλάσμα... Άγγιξα απαλά με τ' ακροδάχτυλα τη λευκή χαίτη του. Χάιδεψα το πρόσωπό του, που τώρα κουνούσε ελαφρά μ' ευχαρίστηση, και το ξανακοίταξα βαθιά μέσα στα μάτια, βλέποντας την αγάπη που τού έδινα να καθρεφτίζεται και στα δικά του μάτια. Τότε ξαναθυμήθηκα πως ήξερα αυτή την ύπαρξη από παλιά.. πώς είχαμε πορευθεί μαζί σε άπειρες διαδρομές... Μα πώς ήταν δυνατό να το έχω ξεχάσει; Ενστικτωδώς πήρα το πρόσωπό του αγκαλιά και μείναμε έτσι, σαν ένα από πάντα, ώρα πολλή. Τότε αναδύθηκε από μέσα μου η αίσθηση ότι το ταξίδι της επιστροφής είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια δυνατότητα. Είναι πεπρωμένο. Να επιστρέψουμε εκεί όπου είμαστε από πάντα... Εκεί απ' όπου δε φύγαμε ποτέ. Παρά μόνο στο νου.
Και τότε, το απέραντο γκρίζο μεταμορφώθηκε σε καταπράσινο δάσος γεμάτο ζωηρά, έντονα χρώματα και κελαηδίσματα πουλιών. Ένα μονοπάτι άνοιγε μπροστά μας... Και άλλη μια δοκιμασία είχε φθάσει στο τέλος της... Δε θα το άφηνα πια ποτέ ξανά μόνο... Δε θα ξεχνούσα ποτέ ξανά...
Άπλωσα το χέρι μου προς το μέρος του σιγά σιγά, να μην το τρομάξω. Εκείνο παρέμενε ακίνητο και ήρεμο, αναπνέοντας αργά. Δε χόρταινα να το κοιτάζω και να αναρωτιέμαι πώς τόση χάρη, ομορφιά και αρμονία μπορούσε να είναι συγκεντρωμένη σ' ένα πλάσμα... Άγγιξα απαλά με τ' ακροδάχτυλα τη λευκή χαίτη του. Χάιδεψα το πρόσωπό του, που τώρα κουνούσε ελαφρά μ' ευχαρίστηση, και το ξανακοίταξα βαθιά μέσα στα μάτια, βλέποντας την αγάπη που τού έδινα να καθρεφτίζεται και στα δικά του μάτια. Τότε ξαναθυμήθηκα πως ήξερα αυτή την ύπαρξη από παλιά.. πώς είχαμε πορευθεί μαζί σε άπειρες διαδρομές... Μα πώς ήταν δυνατό να το έχω ξεχάσει; Ενστικτωδώς πήρα το πρόσωπό του αγκαλιά και μείναμε έτσι, σαν ένα από πάντα, ώρα πολλή. Τότε αναδύθηκε από μέσα μου η αίσθηση ότι το ταξίδι της επιστροφής είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια δυνατότητα. Είναι πεπρωμένο. Να επιστρέψουμε εκεί όπου είμαστε από πάντα... Εκεί απ' όπου δε φύγαμε ποτέ. Παρά μόνο στο νου.
Και τότε, το απέραντο γκρίζο μεταμορφώθηκε σε καταπράσινο δάσος γεμάτο ζωηρά, έντονα χρώματα και κελαηδίσματα πουλιών. Ένα μονοπάτι άνοιγε μπροστά μας... Και άλλη μια δοκιμασία είχε φθάσει στο τέλος της... Δε θα το άφηνα πια ποτέ ξανά μόνο... Δε θα ξεχνούσα ποτέ ξανά...
Labels: Μουσικό κουτί
Photo source: flickr.com
Photo 1 by my_wandering_eyes
Photo 2: "Beauty" by Bigbird3
Photo 3: "mystic mood" by aremac
Icebreaker International - "Into Forever"