Σαν περιστέρι που περίμενε υπομονετικά κουρνιασμένο σε μια μικρή κρυψώνα μες την καρδιά ήταν η χαρά του... Λες και περίμενε αυτή ακριβώς τη στιγμή να ανοίξει τις ολόλευκες φτερούγες του και να πετάξει ελεύθερο προς όλες τις κατευθύνσεις, ανάμεσα στα χέρια του, γύρω απ’ τους ώμους του, πάνω απ’ το κεφάλι του... Τι όμορφο που ήταν! Ο άλλοτε σοβαρός αρχηγός πληρώματος στεκόταν τώρα μες στη βροχή σα μικρό αγοράκι γελώντας με την καρδιά του και κάνοντας χάζι ένα περιστέρι που έκοβε βόλτες ανέμελα γύρω του και παιχνίδιζε με τις σταγόνες... Καθώς το παρακολουθούσε εκστασιασμένος, δεν μπόρεσε να μην αναρωτηθεί πώς αυτό το υγιέστατο και πανέμορφο πλάσμα είχε επιζήσει κάτω από τόσους τόνους θλίψης και μοναξιάς συσσωρευμένους ανά τους αιώνες (γιατί σε αιώνες μετρούσε τη ζωή του). Του φαινόταν εντελώς ασύλληπτο. "Μήπως ονειρεύομαι; Μήπως παραληρώ; Μήπως τα φαντάζομαι όλα αυτά;" επανήλθαν οι σκέψεις, κόβοντάς τον σα λεπίδες. Δεν άντεχε άλλο να τις ακούει. Το μόνο που έκαναν ήταν να τον γυρίζουν πίσω στη χώρα της αμφιβολίας, εκεί όπου τα πάντα είναι με ερωτηματικό. Δεν ήθελε να ξεκολλήσει το βλέμμα του απ’ το όμορφο περιστέρι, δεν ήθελε ν’αφήσει τη χαρά να ξεγλιστήσει σαν άμμος ανάμεσα στα δάχτυλά του... Άπλωσε το χέρι του προσπαθώντας να το αγγίξει, σε μια ύστατη προσπάθεια να καταλαγιάσει το φόβο του. Αυτό όμως στάθηκε αρκετό για να γίνει ακριβώς το αντίθετο, αυτό ακριβώς που φοβόταν. Σε μια μοναχά στιγμή, το σύμβολο της χαράς του εξαφανίστηκε σαν ολόγραμμα απ’ το οπτικό του πεδίο. Γύρω του σκοτείνιασαν τα πάντα. Κατάρα! Άπλωσε τα χέρια του με αγωνία ψάχνοντας ψηλαφιστά να αγγίξει αυτό που τη δεδομένη στιγμή ήταν πλέον άπιαστο. "Άγγιξέ με!" φώναξε απελπισμένος, ενώ κι ο ίδιος ένιωθε να εξαφανίζεται, να συνθλίβεται κάτω από τόνους θλίψης, απογοήτευσης και μοναξιάς, που στοιβάζονταν πάλι στα μέλη του και τον βάραιναν σα μολύβι. 
Labels: No rest for the wicked
Λατρεύω τα περιστέρια!
Κι εγώ σε αιώνες μετρώ την ζωή μου...
Γράφεις πολύ ωραία! Μπράβο σου!
Χωράω στις φίλες σου;
Την αγάπη μου!