έτσι όπως ασυναίσθητα αγγίζουν
το γυμνό λαιμό μου
έτσι όπως ανεπαίσθητα ψηλαφίζουν
την επιφάνεια της αλυσίδας εκείνης
με
το
σταυρό
της ίδιας που φορούσα τότε
πριν είκοσι τόσα χρόνια - θυμάμαι -
γύρω
απ’
το
λαιμό
μου
Πώς είχα την ψευδαίσθηση ότι την είχα βγάλει
ότι την είχα αφήσει
πίσω
μου
σε κάποια, ίσως, αραχνιασμένη γωνιά
της ψυχής και του μυαλού μου;
Ποτέ δεν είχα φανταστεί
πως θα παρέμενε
επάνω μου, ίδια κι απαράλλαχτη,
ανέγγιχτη απ’ το πέρασμα του χρόνου,
όχι ως σύμβολο της πίστης μου
αλλά ως ανάμνηση
μιας
θ η λ ι ά ς
ανάμεσα σε δυο χέρια παιδικά
που την άρπαξαν
με βία
απ’ το λαιμό μου...
Πλέον, βέβαια, είναι άγνωστο πού βρίσκεται
εκείνος ο σταυρός
- πάνε κι είκοσι τόσα χρόνια από τότε... -
Τι σημασία έχει όμως απ’ τη στιγμή που
τον φέρω ακόμα επάνω μου, στο σώμα μου,
στον ίδιο το λαιμό μου;
Και τι περίεργο να συναντώ διαρκώς
ανθρώπους που φοράνε στο λαιμό
κι εκείνοι
το
σταυρό
τους...
Labels: Not a poet
Ω, ωραίο!
Επιτέλους, διάβασα σήμερα και ένα ποστ που "λέει".
Έχω αργήσει. Πάω να φύγω.
Πολλά φιλιά.