«Κοίταζε τρυφερά το νερό που κυλούσε, το διαφανές πράσινο, τις κρυστάλλινες γραμμές του μυστικού του σχεδίου. Έβλεπε φωτεινές χάντρες ν’ ανεβαίνουν απ’ το βυθό, αθόρυβες φυσαλίδες να κολυμπούν πάνω στον καθρέφτη του νερού, το γαλάζιο του ουρανού ν’ απεικονίζεται μέσα τους. Ο ποταμός τον κοίταζε με χίλια μάτια, με πράσινα, με άσπρα, με κρυστάλλινα, με γαλανά σαν τον ουρανό. Πόσο το αγαπούσε αυτό το νερό, πόσο τον μάγευε, πόση ευγνωμοσύνη ένιωθε γι’ αυτό! Άκουγε τη φωνή να μιλάει μέσα στην καρδιά του, τη φωνή που μόλις είχε ξυπνήσει και του έλεγε: Αγάπησέ το αυτό το νερό! Μείνε κοντά του! Διδάξου απ’ αυτό! Ω, ναι, ήθελε να διδαχθεί απ’ αυτό, ήθελε να το ακούσει με προσοχή. Του φαινόταν πως όποιος καταλάβαινε αυτό το νερό και τα μυστικά του, θα καταλάβαινε και πολλά άλλα, πολλά μυστικά, όλα τα μυστικά».
('Σιντάρτα', Έρμαν Έσσε)
Εικόνες χιλιάδες είδε
- η μια συνέχιζε μέσα στην άλλη -
Φωνές χιλιάδες άκουσε
- η μια συνέχιζε μέσα στην άλλη –
Όλες όμως τις αγάπησε
Πέρα απ’ τις φαινομενικές τους αντιθέσεις,
Πέρα απ' οποιαδήποτε πλάνη του νου -
Ναι, το κλειδί ήταν η αγάπη,
γιατί η πληγή του τότε άνθισε!
Ήταν Σατόρι; Ήταν Νιρβάνα;
Έχουν πράγματι σημασία οι λέξεις;
Όταν το εσωτερικό του χαμόγελο,
σαν αυτό που θαύμαζε στον Φωτισμένο,
έλαμπε στο πρόσωπό του...
Όταν ένας ήχος θεϊκός, το Όμ,
ανάβλυσε από τα βάθη της ύπαρξής του
σα γάργαρο, ολόδροσο, κρυστάλλινο νερό
υμνώντας το ανείπωτο, το υπέροχο μη εκδηλωμένο...
Labels: Not a poet
