Ο προβολέας ξαφνικά έπεσε πάνω της. Κοιτάζει γύρω...
‘Πού είμαι;’
Γύρω κανείς. Κάτω το κενό. Κι ένα τεντωμένο σχοινί.
Σοκ. Φρίκη. Σύγχυση.
‘Δεν καταλαβαίνω... Πώς βρέθηκα εδώ;’
Δε θυμάται... Νιώθει την ανάσα της βαριά. Κάτι την πονάει στο στήθος. Αγχώνεται... Φοβάται... Θέλει να φύγει... Να εξαφανιστεί με κάποιο ταχυδακτυλουργικό τρόπο... Βλαστημάει... Νιώθει το θυμό να καίει μέσα της. Μένει για κάποια λεπτά να κοιτάζει το σχοινί... Κλείνει τα μάτια.
Τα ξανανοίγει.
‘Ω, Θεέ μου... όχι πάλι...’
Η μνήμη της επανέρχεται... Δεν μπορεί να ξεφύγει. Κατά βάθος, δε θέλει να ξεφύγει. Αυτό το σχοινί έχει να το διαβεί.
‘Συναισθηματικές ακροβασίες σε μια λεπτή γραμμή... Ζήτημα ισορροπίας, δηλαδή...’
‘Θα την κρατήσεις ή θα την χάσεις;’
Προσπαθεί να συγκεντρωθεί στην αναπνοή της: ‘Ένα (ψυχραιμία) ... δύο (παίρνε αναπνοές) ... τρία (μη σκέφτεσαι) ... τέσσερα (χμμ...) πέντε (σωθήκαμε) ... εφτά... όχι έξι ... (σκατά... πάλι απ’την αρχή) ... Ένα ... δύο ... τρία (τι εφιάλτης, Θεέ μου) ... τέσσερα (σταμάτα) ... πέντε (συγκεντρώσου) ...’
Και να πέσει, θα σηκωθεί. Το ξέρει. Είναι εξοικειωμένη με τις πτώσεις.
Τελικά, δεν είναι η πτώση που φοβάται...
Labels: "Στο Ντιβάνι", No rest for the wicked
Ζήτημα ισσοροπίας κορίτσι μου...
Δύσκολο. Πολύ δύσκολο!
Υπάρχουν τόσων ειδών πτώσεις..
Εμείς όμως, όρθιες! Ε;