Το παιδί μου με κοίταξε με τα μεγάλα καστανά του μάτια και μου είπε:
"Βλέπω ένα όνειρο τα βράδια... Ονειρεύομαι ότι επισκέπτομαι ένα όμορφο δάσος. Προχωρώντας μες στο δάσος, διασχίζω ένα φράχτη από γιασεμί και συναντώ μια λίμνη. Το πρώτο φως της μέρας διαθλάται στα γαλαζοπράσινα νερά της. Πόσες μορφές, πόσα σχήματα δημιουργούνται απ’ τις ασημένιες διαθλάσεις του φωτός μες στο κρυστάλλινο νερό! Το φως και το νερό παιχνιδίζουν... κάνουν έρωτα... Όλα γύρω είναι φως! Κολυμπώ μες στο νερό... λούζομαι στο φως... Όλα είναι τόσο γαλήνια, τόσο φωτεινά εδώ! Τα ακροδάχτυλά μου παίζουν με τις δροσοσταλίδες που στολίζουν τα φύλλα των φυτών στην όχθη της λίμνης. Δε χορταίνω να μυρίζω το χώμα, το νοτισμένο απ’ την υγρασία χώμα. Ακολουθώ με το βλέμμα μου ένα ζεύγος σαλιγκαριών. Προχωρά αργά – τόσο αργά που μοιάζει με ιεροτελεστία. Λευκοί και κόκκινοι ιβίσκοι σιγά-σιγά ξεδιπλώνουν τα πέταλά τους. Πεταλούδες φλερτάρουν ανέμελα με τις μαργαρίτες. Ένα αηδόνι χαρίζει το τραγούδι του στον ήλιο. Καθετί γίνεται στο ρυθμό του, στο χρόνο του. Βγαίνοντας από τη λίμνη, αγκαλιάζω τον κορμό μιας βελανιδιάς. Ψηλαφίζω με τα δάχτυλά μου τις λεπτομέρειες του κορμού της. ‘Διαβάζω’ τον κορμό του δέντρου με την αφή. Νιώθω τον παλμό του. Όλα γύρω μου μιλάνε.
..............................................
..............................................
Τώρα είναι πάλι νύχτα. Θέλω να σκαρφαλώσω στο νυχτερινό ουρανό. Να παιχνιδίσω με τον άνεμο, τα αστέρια, το φεγγάρι. Να κοιμηθώ δίπλα σ’ ένα νυχτολούλουδο. Ή δίπλα στο φράχτη με το γιασεμί".
Labels: Ονειρολόγιο
Η νύχτα ποτέ δεν τελειώνει. Επανέρχεται, κάθε φορά μετά το φως... (Και δεν πρόκειται για αντιγραφή του Επίκουρου)