Κι η οπτική μου αλλάζει... Προς μεγάλη μου ανακούφιση... Αυτό που λέμε «βλέπω τον κόσμο με άλλα μάτια», αυτό είναι... Δεν μπορώ πάντως να μην παρατηρήσω πόσο τρομερή δύναμη έχει η οπτική μας, ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα, τη ζωή μας, επάνω στον ψυχισμό μας! Μεγάλα βάρη νιώθω να φεύγουν απ’ τους ώμους μου. Βάρη που κουβαλούσα χρόνια τώρα, ασφυκτιώντας κάτω απ’ το ζυγό τους. Μ’ ευχαρίστηση τα αποχαιρετώ και ελευθερώνομαι. Δεν ήταν ποτέ δικά μου, ούτως ή άλλως. Εμπόδια στο δρόμο μου ήταν, εμπόδια στην προσωπική μου ανάπτυξη. Πριν από ένα χρόνο, είχα μιλήσει για κάποια από αυτά τα εμπόδια σε μια σπάνια περίπτωση ανθρώπου – αυτό που λέμε ‘πνευματικός άνθρωπος’ - ομοιοπαθητικού στο επάγγελμα. Θυμάμαι πολύ καλά πως μου είχε πει: ‘θα πρέπει να κάνεις ένα κλικ’. Δεν είχα καταλάβει τότε πώς ακριβώς θα έκανα αυτό το ‘κλικ’, τί σήμαινε αυτό το ‘κλικ’ στην πράξη. Μου είχε πει πως κάνοντας αυτό το ‘κλικ’, θα ελευθερώσω το παρελθόν, θα μάθω να συγχωρώ, θα ρυθμίσω μέσα μου τις σχέσεις με τους ανθρώπους γύρω μου, θα τακτοποιήσω τα θέματά μου παίρνοντας την ευθύνη του εαυτού μου. Την ευθύνη που μου αναλογεί. Την κοίταζα και την άκουγα σιωπηλή. Προσπαθούσα να καταλάβω. Μου εξήγησε: «συγχωρώ (< συν + χώρος) σημαίνει επιτρέπω στον άλλο να βρίσκεται, να υπάρχει, στον ίδιο ‘χώρο’ με μένα».
Κλικ!
Labels: "Στο Ντιβάνι"
Καλό αυτό το κλικ και η ανάλυση της λέξης συγχωρώ.
Μάλιστα. Αφήνω χώρο.
Το ίδιο ακριβώς σημαίνει και η λέξη ''λεβέντης'' που είναι αρβανίτικη.
αποτελείτε από τις λέξεις λιέ=άσε και βεντ=τόπος
Ασε τόπο (για τον άλλον) δηλαδή...
Άρα, αυτός που έχει την δύναμη να συγχωρεί, είναι κια λεβέντης!
Μάλιστα. Είδατε τι ωραία πράγματα μπορεί να μάθει κανείς τριγυρνώντας στα μπλογκ?
Τη καλησπέρα μου serenity...