Με πήρες μαζί σου, Γέροντα. Στο έτος 1989. Στον έβδομο όροφο ενός μοναστηριού στο Άγιο Όρος... Ατενίζω μέσα από τις αραιωμένες ξύλινες σανίδες του εξώστη το απύθμενο κενό κάτω από τα πόδια μας και, ευθεία πέρα, τα βαθυγάλανα νερά της θάλασσας, της Μάνας όλων, που αυτή την ώρα φωτίζεται από το πρώτο φως της μέρας. Ρίγη διαπερνούν το σώμα μου καθώς σε βλέπω γονυπετή, διαλογιζόμενο, ενωμένο με το Σύμπαν. Το εσωτερικό σου βλέμμα, Γέροντα, διαπερνά τον κόσμο ετούτο. Βυθίζεσαι στο άχρονο, στο ακίνητο, στο συνεχές. Ακόμα κι όταν το πρώτο φως της μέρας αναδύεται απ’τα σκοτάδια αποκαλύπτοντας το απύθμενο κενό κάτω από τα πόδια σου, εσύ, Γέροντα, νιώθεις να στηρίζεσαι στο κενό αυτό... Γίνεσαι Ένα μαζί του. Ένα με τη θάλασσα εμπρός σου. Ένα με το βουνό πίσω σου.
Τα μάτια σου μού δάνεισες, Γέροντα. Κοίταξες πίσω στο βουνό... Ατένισες με το γλυκό σου βλέμμα το δρόμο που σ’ έφερε εδώ, σ’ αυτό το μοναστήρι, σ’ αυτόν τον εξώστη, σ’ αυτή τη στιγμή. Κοίταξες μπρος στη θάλασσα... Ατένισες με τα μάτια σου τα εσωτερικά το δρόμο που θα ακολουθήσουν τα βήματά σου. Αναγνώρισες το δρόμο. Τον καλωσόρισες. Υποτάχθηκες σ’ αυτόν. Γι’ άλλη μια φορά στο εδώ και τώρα δήλωσες υποταγή στο δρόμο σου, Γέροντα. Και τότε ο δρόμος χάθηκε από τα μάτια σου. Ένιωσες πόνο στις πατούσες των ποδιών σου. Τις ένιωσες να σκίζονται κατά μήκος, να χαράσσονται. Για μια στιγμή νόμισες ότι έφταιγε το βάρος του σώματός σου που έπεφτε στις πατούσες σου. Δεν άργησες όμως να συνειδητοποιήσεις ότι δεν ήταν το βάρος του σώματός σου... Ήταν ο δρόμος. Ο δρόμος που χάθηκε από τα μάτια σου για να εμφανιστεί στο σώμα σου, Δάσκαλε. Να χαραχθεί στα πόδια σου. Ο δρόμος, ο με ‘πύρινα σίδερα’ χαραγμένος στις πατούσες των ποδιών σου.
Τα μάτια σου μού δάνεισες, Γέροντα. Κοίταξες πίσω στο βουνό... Ατένισες με το γλυκό σου βλέμμα το δρόμο που σ’ έφερε εδώ, σ’ αυτό το μοναστήρι, σ’ αυτόν τον εξώστη, σ’ αυτή τη στιγμή. Κοίταξες μπρος στη θάλασσα... Ατένισες με τα μάτια σου τα εσωτερικά το δρόμο που θα ακολουθήσουν τα βήματά σου. Αναγνώρισες το δρόμο. Τον καλωσόρισες. Υποτάχθηκες σ’ αυτόν. Γι’ άλλη μια φορά στο εδώ και τώρα δήλωσες υποταγή στο δρόμο σου, Γέροντα. Και τότε ο δρόμος χάθηκε από τα μάτια σου. Ένιωσες πόνο στις πατούσες των ποδιών σου. Τις ένιωσες να σκίζονται κατά μήκος, να χαράσσονται. Για μια στιγμή νόμισες ότι έφταιγε το βάρος του σώματός σου που έπεφτε στις πατούσες σου. Δεν άργησες όμως να συνειδητοποιήσεις ότι δεν ήταν το βάρος του σώματός σου... Ήταν ο δρόμος. Ο δρόμος που χάθηκε από τα μάτια σου για να εμφανιστεί στο σώμα σου, Δάσκαλε. Να χαραχθεί στα πόδια σου. Ο δρόμος, ο με ‘πύρινα σίδερα’ χαραγμένος στις πατούσες των ποδιών σου.
Labels: Ηλιαχτίδες
Η δική σου 'ασκητική'- θα μπορούσε να είναι διήγημα!