Friday, March 31, 2006
Iππότες & Πράσινα Άλογα
Παραμύθι θα σας πω,
μα είναι λίγο σκοτεινό...

Ποια γαλήνη αναζητώ,
αφού βράζω από θυμό;


Εσείστηκε ο Πύργος απ’τις κραυγές της, μες στη σιγαλιά της νύχτας.

Σκηνή απείρου κάλλους στο δωμάτιο της βασιλοπούλας.

Βασιλοπούλα (ωρυόμενη): ΑΝΑΘΕΜΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!
(Σπάει την κορνίζα, καίει τη φωτογραφία του και χοροπηδάει μετά μανίας πάνω στα θρύψαλα). Ανάθεμά σε, ιππότη! Και σένα και τ’άλογό σου! (Σπάει ένα μπιμπελό που απεικόνιζε ένα ωραίο αλογάκι). Την πλάνη σου και δρόμο! (Κατεβάζει το πορτραίτο του απ’τον τοίχο και το φοράει καπέλο στο σιδερένιο ιππότη με την πανοπλία δίπλα στην πόρτα). Και να μη μας γράφεις! (Σκίζει σε μικρά κομματάκια τις ερωτικές επιστολές του και τις καίει). Στα τσακίδια! (Δίνει και μια κλωτσιά στην πόρτα).

Παραμάνα (μπαίνει μέσα τρομαγμένη): Κόρη μου, τι έπαθες;

Β. (το μαλλί κάγκελο, τα μάτια γουρλωμένα): Δε σε φώναξα! ΚΟΙΜΗΣΟΥ!

Π. (σιγομουρμουρίζει): Πάει, τρελάθηκε η κυρά μου!

Β. (έξαλλη): ΤΟ ΑΚΟΥΣΑ ΑΥΤΟ!

Π. (πιο τρομαγμένη): Αχ, συγχώρα με, παιδί μου! 'Εχεις όψη τρομερή!

Β. (παίρνει αναπνοές, προσπαθεί να ηρεμήσει): Ο πατέρας μου πού είναι;

Π. (αγχωμένη, με συμπονετικό βλέμμα): Πρέπει να κοιμάται, καλή μου...

Β. (απηυδισμένη σηκώνει το δεξί φρύδι) Σωστά. Κι όρθιος αυτός κοιμάται. Κι όλο να φεύγει ξέρει. «Αυτή τη στιγμή απουσιάζω στην Σταυροφορία νούμερο 83.463. Αφήστε μήνυμα μετά το χαρακτηριστικό ήχο. Beeeeep.» ΩΡΑΙΟΣ και του λόγου σου! Αυτό είναι το μήνυμά μου! Ίδιοι είναι, να το ξέρεις.

Π. (με βλέμμα απορίας) Ποιοι, καλή μου;

Β. Ο ιππότης κι ο πατήρ.

Π. Συμπάθα με, καρδιά μου. Ταπεινή μου γνώμη είναι πως τον πατέρα σου προβάλλεις στον καλό σου.

Β. (έξαλλη πάλι, ωρύεται): ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΣ ΜΟΥ! ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟΣ, ΨΥΧΡΟΣ ΚΙ ΑΝΑΠΟΔΟΣ! Και για να ’χουμε καλό ερώτημα, πότε πήρες εσύ master στην Ψυχολογία; Την τρέλα μου, εδώ μέσα!
(Σιωπηλή, η παραμάνα χαμηλώνει το βλέμμα στεναχωρημένη).
Β. (την κοιτάζει μετανιωμένη) Αχ, συγχώρα με, καρδιά μου! Ξεχνώ ποιος μ'έχει μεγαλώσει και μ' έπαρση σου φέρομαι... Καταραμένε θρόνε! Πότε θα απαλλαγώ από σένα;
Π. (με αγάπη) Όταν αποφασίσεις να κατέβεις.










Labels: ,

 
posted by Serenity at 00:33 | Permalink | 5 comments
Thursday, March 30, 2006
Ο Κήπος της Εδέμ
Παραμύθι θα σας πω
Για έναν Κήπο Μαγικό,

Έναν Κήπο Ονειρεμένο,
Στην Καρδιά βαθιά κρυμμένο.

Είναι Κήπος Μυστικός,
Της Καρδιάς Ουράνιο Φως!

Είναι εκεί και περιμένει,
Άγγελος Θεού προσμένει,

Θείο Φως να σε γεμίσει
Και τον Κήπο να σου δείξει

Πήγαινε στον Άγγελό σου,
Φύλακα και Φως δικό σου,

Ν’αφεθείς στο Άγγιγμά Του,
Να δεχθείς την Ομορφιά Του.

Τα μαλλιά σου θα χαϊδέψει,
Θα σε πάρει απ’το χέρι,

Και μαζί θα πορευθείτε,
Με το Θείο θα ενωθείτε!

Φως, Αγάπη και Ζωή
Θα γεμίσουν την Ψυχή,

Κι αν τυχόν Τον ερωτήσεις
Κάτι που σε βασανίζει,

Άκουσε τον Άγγελό σου,
Τι απάντηση θα δώσει.

Δείξε Του Ευγνωμοσύνη
Και γλυκά Χαιρέτησέ Τον.

Labels: ,

 
posted by Serenity at 15:08 | Permalink | 4 comments
Wednesday, March 29, 2006
Μέρος Η' - Η Μεταμόρφωση
Ακούγοντας αυτά τα λόγια, η κοπέλα πήρε βαθιά αναπνοή, είπε επιτέλους ‘Ναι, πιστεύω σε μένα, πιστεύω ότι αξίζω’, έσκυψε πάνω από την Πηγή και άρχισε να πίνει...

Στην αρχή, κρατούσε τα μάτια της κλειστά, ώσπου τελικά ξεθάρρεψε και τα άνοιξε! Προς μεγάλη της έκπληξη, είδε στο νέκταρ της Πηγής να καθρεφτίζεται ένα φτερωτό πύρινο Άλογο, που ακτινοβολούσε από ομορφιά και δύναμη!!!




Από τρελή χαρά, το θεσπέσιο αυτό πλάσμα άνοιξε το στόμα του και άρχισε να εκτοξεύει φωτιές, που έσκιζαν τον ουρανό σαν πυροτεχνήματα!!! Και σαν από θαύμα, με την πύρινη γλώσσα του άρχισε να τραγουδά κι ολόκληρο το Δάσος τραγουδούσε μαζί του:

«Άσε το φόβο σου και γίνε ό,τι θες, κάνε τα πάντα να γυρίζουν, ήρθε η σειρά σου!
Άσε το στόμα σου να βγάλει φωτιές, αυτό που θέλεις, θα το πάρεις, είναι η σειρά σου!»

Όπως ήταν φυσικό, απ’τις φωνές και τις φωτιές αναστατώθηκε το Σύμπαν όλο και μέσα σ’αυτό αναστατώθηκαν και τα φαντάσματα του Πύργου!!!

Έχοντας πετάξει πια τις παρωπίδες του, το πύρινο Άλογο κάρφωσε τα μεγάλα, σπινθηροβόλα μάτια του πάνω στον Πύργο και φύσηξε δυνατά, ώσπου τα φαντάσματα διαλύθηκαν στο πυρ το εξώτερο και έγιναν καπνός!!!

Από τότε καλπάζει ελεύθερο στο Δρόμο του προς τη Ζωή και τη Χαρά παρέα με τους Φίλους του...

Και ’ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!

Labels:

 
posted by Serenity at 04:07 | Permalink | 8 comments
Μέρος Ζ' - ο Δρόμος και η Πηγή

Πριν πάρει η κοπέλα το μακρύ Δρόμο προς την Πηγή, το Λιοντάρι την έστειλε να μείνει για λίγο και με άλλα σοφά πλάσματα του Δάσους που της έδωσαν ό,τι χρειαζόταν για τη δύσκολη πορεία της στο Βουνό.

Ξεκίνησε, λοιπόν, την ανάβαση έχοντας Πίστη, Αγάπη και Ελπίδα στην καρδιά της. Όταν κουραζόταν, ξαπόσταινε για λίγο στους κορμούς των δέντρων και, όταν συναντούσε εμπόδια, το Λιοντάρι ερχόταν κοντά της και τη βοηθούσε να βρει τρόπους για να τα ξεπεράσει. Και με κάθε εμπόδιο που ξεπερνούσε, ξεπερνούσε και τον εαυτό της και πήγαινε όλο και πιο ψηλά.

Ύστερα από πολλές περιπέτειες, η κοπέλα έφτασε, κατάκοπη, μέχρι την Πηγή. Τότε φώναξε πάλι το Λιοντάρι κοντά της και του είπε:
- Λιοντάρι μου, θέλω να πιώ από την Πηγή, αλλά δεν ξέρω... Διστάζω...Φοβάμαι...
- Τι φοβάσαι, παιδί μου;
- Αξίζω τέτοια τιμή...;
- Αμφιβάλλεις; Την κέρδισες με το σπαθί σου! Στάθηκες άξια και ικανή να διαβείς το Δρόμο! Μην απαρνείσαι τα δώρα που σου δίνει η Μητέρα Φύση! Είναι μεγάλη αχαριστία και ασέβεια απέναντί Της... Οφείλεις να Την τιμάς δείχνοντας Πίστη, Αγάπη και Σεβασμό στον εαυτό σου. Αυτό είναι το δικό σου δώρο προς Εκείνη. Πάρε, λοιπόν, βαθιά αναπνοή, αναγνώρισε την αξία σου και πιες.

Labels:

 
posted by Serenity at 04:04 | Permalink | 0 comments
Μέρος Ε' - Η Αναζήτηση
Θέλοντας να ξεχάσει τον πόνο της, για να μη βγει απ’τα ρούχα της, κι έχοντας χάσει κάθε ίχνος εμπιστοσύνης προς τους δικούς της, η βασιλοπούλα άρχισε επιτέλους να βουλώνει τ’αυτιά της και ν’ασχολείται με διάφορα πράγματα. Την ημέρα, έκανε μικρούς περιπάτους κοντά στο Δάσος, θαυμάζοντας από μακριά την άγρια ομορφιά του, αλλά μόλις βράδιαζε γυρνούσε και κοιμόταν στο αρχοντικό.

Ένιωθε ανακούφιση που συντηρούσε μόνη της τον εαυτό της, γιατί επιτέλους δεν αισθανόταν υποχρεωμένη να πίνει κάθε μέρα δηλητήριο και να πληρώνει φόρο αίματος σε αντάλλαγμα για τη φροντίδα και την προστασία κανενός. Γαλήνη όμως στην ψυχή και γιατρειά δεν έβρισκε, επειδή ξεχείλιζε από οργή, θλίψη και πόνο για το υπερβολικά μεγάλο τίμημα που είχε πληρώσει.

Μια μέρα, λοιπόν, που έκανε το συνηθισμένο της περίπατο κοντά στο μεγάλο δάσος και θαύμαζε την ομορφιά του, είπε στον εαυτό της: «Και δεν μπαίνω για λίγο μέσα να το γνωρίσω καλύτερα; Δεν έχω να χάσω τίποτα...»


Δειλά-δειλά, άρχισε να περιπλανιέται στο δάσος και σιγά-σιγά προχωρούσε όλο και πιο βαθιά, παρατηρώντας και ψάχνοντας συνέχεια γύρω της. Πέτρα για πέτρα δεν είχε αφήσει, ώσπου ξαφνικά, εκεί όπου ήταν σκυμμένη, φυτρώνει σα μανιτάρι μπρος της ένα Ξωτικό!

Πιάνοντας την κουβέντα, το Ξωτικό διάβασε τις σκέψεις της και είδε μέσα στην ψυχή της. Της είπε: «Ψάχνεις σε λάθος μέρος. Αυτό που ζητάς δε βρίσκεται έξω από σένα, αλλά μέσα σου». To Ξωτικό της αποκάλυψε αλήθειες που την αναστάτωσαν, αλλά της έδωσαν επίσης πολλή δύναμη να προχωρήσει.

Ύστερα την έστειλε στο σοφό και ευγενικό Λιοντάρι, το οποίο με τη σειρά του της έδωσε βότανα για να ξαναζωντανέψει το σώμα της. Η κοπέλα έμεινε αρκετό καιρό κοντά στο γενναιόδωρο Λιοντάρι και πήρε πολλή Αγάπη, Σοφία, Πίστη και Ελπίδα.


Όταν το ρώτησε για την ψυχή της, το Λιοντάρι της έδειξε ένα μονοπάτι πάνω στο Βουνό, που οδηγούσε σε μια μυστική Πηγή, απ’την οποία αναβλύζει το νέκταρ των θεών. Σήκωσε το κεφάλι του προς το σημείο αυτό και της είπε: «Αυτό είναι το νέκταρ που θεραπεύει τις ψυχές των ανθρώπων. Ο Δρόμος που βλέπεις πάνω στο Βουνό θα σε οδηγήσει μέχρι την Πηγή. Να είσαι όμως πάντα σε εγρήγορση, γιατί είναι καλυμμένος με πυκνή ομίχλη κι είναι δύσβατος, γεμάτος από εμπόδια, μικρά και μεγάλα, που είναι κρυμμένα μέσα του. Όποτε χρειαστείς βοήθεια, μη διστάσεις να με φωνάξεις κοντά σου, αλλά να ξέρεις ότι, για να πιείς από την Πηγή, το Δρόμο πρέπει να τον διαβείς μόνη σου. Μη φοβάσαι, καλή μου... Εγώ πιστεύω σε σένα».

Labels:

 
posted by Serenity at 04:00 | Permalink | 0 comments
Μέρος Δ' - Επιτέλους, μόνη (;)

Μπροστά στο μακάβριο τελεσίγραφο της μοναδικής διαδόχου του θρόνου, η βασίλισσα και ο βασιλιάς λύγισαν και έδωσαν την έγκρισή τους.

Βρήκαν ένα πρόσχημα για την Αυλή και έβαλαν τη βασιλοπούλα να μείνει μόνη της σ’ένα παλιό αρχοντικό της οικογένειας κοντά σ’ένα μεγάλο δάσος, στους πρόποδες ενός βουνού. Κάθε τόσο ερχόταν ο βασιλιάς για να ελέγχει την κατάστασή της και να της φέρνει φαγητό και καθαρά ρούχα.

Η βασιλοπούλα σιγά σιγά ανέκτησε τις δυνάμεις της, σηκώθηκε από το κρεββάτι και διαπίστωσε ότι μπορεί μια χαρά να συντηρεί τον εαυτό της μόνη της και ότι δεν έχει ανάγκη απ’τη φροντίδα και την προστασία κανενός. Ο υπερπροστατευτικός βασιλιάς όμως, αντί να χαρεί που η κόρη του στεκόταν στα πόδια της, άρχισε να αισθάνεται σαν άχρηστος και ανεπιθύμητος επισκέπτης.

Συνέχιζε, λοιπόν, το βιολί του... Συνέχιζε να μαστιγώνει την κόρη του με ενοχές, κι έτσι αποδείχθηκε εγωιστής, πεισματάρης και παρανοϊκός σαν τη γυναίκα του... Κατηγορούσε την κόρη του ότι πρώτα τον απέρριψε και μετά τον εγκατέλειψε φεύγοντας απ’τον Πύργο και τώρα που εκείνος, ο βασιλιάς και πατέρας της, έρχεται για να τη δει, αυτή η άσπλαχνη τον διώχνει απ’το αρχοντικό του... Και ότι ταπεινώνει το βασιλικό ζεύγος δίνοντας λαβή για σχόλια στην Αυλή ότι είναι κακοί γονείς, αφού εκείνη δε θέλει πια ούτε ζωγραφιστούς να τους βλέπει... Κι ότι εκείνος ήθελε να είναι όχι μόνο πατέρας και βασιλιάς, αλλά θεός για ’κείνη...!!! Και η λίστα συνεχιζόταν...

Labels:

 
posted by Serenity at 03:56 | Permalink | 0 comments
Μέρος Γ' - Το Τίμημα

Αναζητώντας ανακούφιση από τον πόνο που της προκαλούσε αυτό το δηλητήριο, η έγκλειστη βασιλοπούλα έπεσε για πολλά χρόνια σε ύπνο βαθύ.
Χωρίς να έχει συναίσθηση του κινδύνου, βρήκε καταφύγιο στον κόσμο των Ονείρων, απ’τα οποία πιανόταν και στα οποία χανόταν, για να μην υποφέρει άλλο η ψυχή της. Κι όλο βυθιζόταν στο σκοτάδι κι όλο έφευγε μακριά απ’τον πραγματικό κόσμο, τόσο που το όμορφο, νεανικό της σώμα άρχισε να αδειάζει από ζωή και η ίδια άρχισε να γίνεται άφατη σαν τα φαντάσματα του Πύργου που τη στοίχειωναν...

Η βασιλοπούλα όμως δεν ήταν άρρωστη πνευματικά και ψυχικά όπως η μητέρα της ούτε αδύναμη στο χαρακτήρα όπως ο πατέρας της. Ήταν πολύ υγιής και δυνατή, γιατί είχε πάρει πολλή αγάπη από τον πατέρα της σ’όλη τη διάρκεια της μέχρι τότε ζωής της. Ήταν, ναι μεν, ναρκωμένη, αλλά ακόμα και στην κατάσταση του βαθύ ύπνου, αυτό που την κυρίευε περισσότερο από το δηλητήριο ήταν ο φόβος της ότι θα καταντούσε άρρωστη σαν τη μάνα της και ότι αργότερα θα πότιζε κι εκείνη τα παιδιά της με το ίδιο φαρμάκι.

Μπροστά σ’αυτό το εφιαλτικό σενάριο δεν υπολόγιζε πια τη φροντίδα της οικογένειάς της και καρφί δεν της καιγόταν για το βασίλειο που θα κληρονομούσε μια μέρα. Το μόνο που ήθελε ήταν να βρει τον εαυτό της και να ελευθερωθεί από τα δεσμά της. Χωρίς, λοιπόν, ούτε η ίδια να το καταλαβαίνει, έκανε υπομονή μέχρι να μεγαλώσει αρκετά και να βρεθεί σε θέση να φύγει από τον Πύργο. Η βασίλισσα ξεγελάστηκε και πίστεψε ότι νίκησε κλείνοντας τα μάτια και το στόμα της ωραίας κοιμωμένης. Η αντίπαλός της δεν έδειχνε ότι θα έβρισκε τη δύναμη να ξυπνήσει ποτέ. Η ψυχή και το πνεύμα της μικρής όμως επαναστατούσαν κάθε λίγο και λιγάκι. Ωστόσο, κάθε φορά που με τα χίλια ζόρια προσπαθούσε ν’ανοίξει τα μάτια της, άφηνε πάλι το δηλητήριο να ναρκώνει τις αισθήσεις της.

Ο βασιλιάς, πάντως, αν και απών, ήξερε προ πολλού τι συμβαίνει και φοβόταν ότι αν η μοναχοκόρη του ξυπνούσε, αν ανακάλυπτε τον εαυτό της και κατακτούσε την ελευθερία της, θα αποκτούσε τον πραγματικό πλούτο στη ζωή της και θα εγκατέλειπε οριστικά αυτόν και το μίζερο βασίλειό του. Αν και ήξερε ότι η κόρη του υπέφερε πάρα πολύ από την αφαίμαξη της βασίλισσας, ο ίδιος την ήθελε πάση θυσία κοντά του από την υπερβολική αγάπη και αδυναμία που της είχε, γι’αυτό τις λίγες ώρες που βρισκόταν κοντά της, την πότιζε κι εκείνος με το δικό του φαρμάκι, που λεγόταν «δεν είσαι ικανή και άξια να επιβιώσεις χωρίς την προστασία μου», για να την κρατά κοντά του έστω και ναρκωμένη.

Η βασίλισσα, από τη άλλη, ήξερε ότι στο μέλλον θα ήταν απόλυτα εξαρτημένη από την κόρη της, γιατί δεν είχε κανέναν άλλο στον κόσμο να την φροντίζει και να της παρέχει ασφάλεια στα γεράματά της. Παρόλα αυτά, τη φθονούσε για την υπερβολική αγάπη και αδυναμία που της έδειχνε ο βασιλιάς...

Κοντεύοντας να φτάσει στα όρια της τρέλας και του θανάτου, η ενήλικη πια βασιλοπούλα άνοιξε το στόμα της και είπε: «Δεν πάει άλλο. Θέλω να φύγω από τον Πύργο. Μία μόνο ημέρα να περάσω ακόμα εδώ μέσα και ή θα τρελαθώ ή θ’αυτοκτονήσω...»

Labels:

 
posted by Serenity at 03:49 | Permalink | 0 comments
Μέρος Β' - Μεγαλώνοντας
Η βασιλοπούλα μεγάλωσε απολαμβάνοντας πλουσιοπάροχη φροντίδα και προστασία μέσα όμως στη θλιβερή μοναξιά του Πύργου, χωρίς φίλους, χωρίς χαρά και, κυρίως, χωρίς τον εαυτό της. Για κακή της τύχη, η βασιλοπούλα ήταν καλό και φιλότιμο παιδί. Επειδή ήταν παιδί που είχε άγνοια και ανάγκη από τη φροντίδα της μητέρας της για να επιβιώσει, όχι μόνο επέτρεπε στη βασίλισσα να την αποκλείει στον Πύργο και να της στερεί τη χαρά της ζωής, αλλά – το χειρότερο απ’όλα – την άφηνε να της ποτίζει το μυαλό, ακόμα και όταν μεγάλωσε, με το δηλητήριο που λέγεται « δεν είσαι ικανή και άξια να επιβιώσεις στον ‘κακό κόσμο εκεί έξω’ χωρίς τη δική μου φροντίδα».


Αυτό ήταν σαφώς ένα μεγάλο ΨΕΜΑ – το μεγαλύτερο απ’όλα κι αυτό που χρησιμοποιούσε κατά κόρον η μητέρα της για να την ελέγχει – ωστόσο, ύστερα από τόση πλύση εγκεφάλου, η βασιλοπούλα το πίστεψε. Έτσι, σε αντάλλαγμα για τη φροντίδα που της παρείχε η μητέρα της, αισθανόταν υποχρεωμένη να ενδίδει στο αίτημά της για υποταγή, όπως ακριβώς έβλεπε και το νικημένο βασιλιά-πατέρα της να κάνει.

Το καλό, βέβαια, με τη βασιλοπούλα ήταν ότι είχε πολύ πιο εκρηκτικό ταμπεραμέντο σε σχέση με τον υποτονικό πατέρα της, ιδιαίτερα στην εφηβεία της. Αλλά και αργότερα, όσο μεγάλωνε και καλλιεργούσε το πνεύμα της, τόσο διψούσε για ελευθερία και γινόταν λιγότερο ανεκτική απέναντι στην αρρωστημένη συμπεριφορά της μητέρας της. Η πεισματάρα κι εγωίστρια βασίλισσα έδινε επικές μάχες εξουσίας με την αντιδραστική και ανυπότακτη κόρη της, η οποία προοριζόταν να διαδεχθεί τον πατέρα της στον ‘θρόνο’. Όσο όμως η βασιλοπούλα αντιστεκόταν, τόσο η τιμωρός βασίλισσα της έσπαγε τα νεύρα, την ταπείνωνε με ύβρεις και την τρομοκρατούσε με ψέμματα, απειλές, ενοχές και υπερβολικούς φόβους, που η ίδια η βασίλισσα είχε για τον εαυτό της και για τον κόσμο έξω από τον Πύργο. Έχοντας πιστέψει τα ψέμματα της μητέρας της, η μικρή την άφηνε πάντα να κερδίζει στο τέλος και πλήρωνε φόρο αίματος για τη φροντίδα της, ακριβώς όπως έκανε κι ο σκλάβος πατέρας της...

Labels:

 
posted by Serenity at 03:43 | Permalink | 0 comments