Θέλοντας να ξεχάσει τον πόνο της, για να μη βγει απ’τα ρούχα της, κι έχοντας χάσει κάθε ίχνος εμπιστοσύνης προς τους δικούς της, η βασιλοπούλα άρχισε επιτέλους να βουλώνει τ’αυτιά της και ν’ασχολείται με διάφορα πράγματα. Την ημέρα, έκανε μικρούς περιπάτους κοντά στο Δάσος, θαυμάζοντας από μακριά την άγρια ομορφιά του, αλλά μόλις βράδιαζε γυρνούσε και κοιμόταν στο αρχοντικό.

Ένιωθε ανακούφιση που συντηρούσε μόνη της τον εαυτό της, γιατί επιτέλους δεν αισθανόταν υποχρεωμένη να πίνει κάθε μέρα δηλητήριο και να πληρώνει φόρο αίματος σε αντάλλαγμα για τη φροντίδα και την προστασία κανενός. Γαλήνη όμως στην ψυχή και γιατρειά δεν έβρισκε, επειδή ξεχείλιζε από οργή, θλίψη και πόνο για το υπερβολικά μεγάλο τίμημα που είχε πληρώσει.

Μια μέρα, λοιπόν, που έκανε το συνηθισμένο της περίπατο κοντά στο μεγάλο δάσος και θαύμαζε την ομορφιά του, είπε στον εαυτό της: «Και δεν μπαίνω για λίγο μέσα να το γνωρίσω καλύτερα; Δεν έχω να χάσω τίποτα...»

Δειλά-δειλά, άρχισε να περιπλανιέται στο δάσος και σιγά-σιγά προχωρούσε όλο και πιο βαθιά, παρατηρώντας και ψάχνοντας συνέχεια γύρω της. Πέτρα για πέτρα δεν είχε αφήσει, ώσπου ξαφνικά, εκεί όπου ήταν σκυμμένη, φυτρώνει σα μανιτάρι μπρος της ένα Ξωτικό!

Πιάνοντας την κουβέντα, το Ξωτικό διάβασε τις σκέψεις της και είδε μέσα στην ψυχή της. Της είπε: «Ψάχνεις σε λάθος μέρος. Αυτό που ζητάς δε βρίσκεται έξω από σένα, αλλά μέσα σου». To Ξωτικό της αποκάλυψε αλήθειες που την αναστάτωσαν, αλλά της έδωσαν επίσης πολλή δύναμη να προχωρήσει.

Ύστερα την έστειλε στο σοφό και ευγενικό Λιοντάρι, το οποίο με τη σειρά του της έδωσε βότανα για να ξαναζωντανέψει το σώμα της. Η κοπέλα έμεινε αρκετό καιρό κοντά στο γενναιόδωρο Λιοντάρι και πήρε πολλή Αγάπη, Σοφία, Πίστη και Ελπίδα.

Όταν το ρώτησε για την ψυχή της, το Λιοντάρι της έδειξε ένα μονοπάτι πάνω στο Βουνό, που οδηγούσε σε μια μυστική Πηγή, απ’την οποία αναβλύζει το νέκταρ των θεών. Σήκωσε το κεφάλι του προς το σημείο αυτό και της είπε: «Αυτό είναι το νέκταρ που θεραπεύει τις ψυχές των ανθρώπων. Ο Δρόμος που βλέπεις πάνω στο Βουνό θα σε οδηγήσει μέχρι την Πηγή. Να είσαι όμως πάντα σε εγρήγορση, γιατί είναι καλυμμένος με πυκνή ομίχλη κι είναι δύσβατος, γεμάτος από εμπόδια, μικρά και μεγάλα, που είναι κρυμμένα μέσα του. Όποτε χρειαστείς βοήθεια, μη διστάσεις να με φωνάξεις κοντά σου, αλλά να ξέρεις ότι, για να πιείς από την Πηγή, το Δρόμο πρέπει να τον διαβείς μόνη σου. Μη φοβάσαι, καλή μου... Εγώ πιστεύω σε σένα».