Πριν πάρει η κοπέλα το μακρύ Δρόμο προς την Πηγή, το Λιοντάρι την έστειλε να μείνει για λίγο και με άλλα σοφά πλάσματα του Δάσους που της έδωσαν ό,τι χρειαζόταν για τη δύσκολη πορεία της στο Βουνό.

Ξεκίνησε, λοιπόν, την ανάβαση έχοντας Πίστη, Αγάπη και Ελπίδα στην καρδιά της. Όταν κουραζόταν, ξαπόσταινε για λίγο στους κορμούς των δέντρων και, όταν συναντούσε εμπόδια, το Λιοντάρι ερχόταν κοντά της και τη βοηθούσε να βρει τρόπους για να τα ξεπεράσει. Και με κάθε εμπόδιο που ξεπερνούσε, ξεπερνούσε και τον εαυτό της και πήγαινε όλο και πιο ψηλά.

Ύστερα από πολλές περιπέτειες, η κοπέλα έφτασε, κατάκοπη, μέχρι την Πηγή. Τότε φώναξε πάλι το Λιοντάρι κοντά της και του είπε:
- Λιοντάρι μου, θέλω να πιώ από την Πηγή, αλλά δεν ξέρω... Διστάζω...Φοβάμαι...
- Τι φοβάσαι, παιδί μου;
- Αξίζω τέτοια τιμή...;
- Αμφιβάλλεις; Την κέρδισες με το σπαθί σου! Στάθηκες άξια και ικανή να διαβείς το Δρόμο! Μην απαρνείσαι τα δώρα που σου δίνει η Μητέρα Φύση! Είναι μεγάλη αχαριστία και ασέβεια απέναντί Της... Οφείλεις να Την τιμάς δείχνοντας Πίστη, Αγάπη και Σεβασμό στον εαυτό σου. Αυτό είναι το δικό σου δώρο προς Εκείνη. Πάρε, λοιπόν, βαθιά αναπνοή, αναγνώρισε την αξία σου και πιες.

Labels: Serenity in Fairyland