Μπροστά στο μακάβριο τελεσίγραφο της μοναδικής διαδόχου του θρόνου, η βασίλισσα και ο βασιλιάς λύγισαν και έδωσαν την έγκρισή τους.

Βρήκαν ένα πρόσχημα για την Αυλή και έβαλαν τη βασιλοπούλα να μείνει μόνη της σ’ένα παλιό αρχοντικό της οικογένειας κοντά σ’ένα μεγάλο δάσος, στους πρόποδες ενός βουνού. Κάθε τόσο ερχόταν ο βασιλιάς για να ελέγχει την κατάστασή της και να της φέρνει φαγητό και καθαρά ρούχα.

Η βασιλοπούλα σιγά σιγά ανέκτησε τις δυνάμεις της, σηκώθηκε από το κρεββάτι και διαπίστωσε ότι μπορεί μια χαρά να συντηρεί τον εαυτό της μόνη της και ότι δεν έχει ανάγκη απ’τη φροντίδα και την προστασία κανενός. Ο υπερπροστατευτικός βασιλιάς όμως, αντί να χαρεί που η κόρη του στεκόταν στα πόδια της, άρχισε να αισθάνεται σαν άχρηστος και ανεπιθύμητος επισκέπτης.

Συνέχιζε, λοιπόν, το βιολί του... Συνέχιζε να μαστιγώνει την κόρη του με ενοχές, κι έτσι αποδείχθηκε εγωιστής, πεισματάρης και παρανοϊκός σαν τη γυναίκα του... Κατηγορούσε την κόρη του ότι πρώτα τον απέρριψε και μετά τον εγκατέλειψε φεύγοντας απ’τον Πύργο και τώρα που εκείνος, ο βασιλιάς και πατέρας της, έρχεται για να τη δει, αυτή η άσπλαχνη τον διώχνει απ’το αρχοντικό του... Και ότι ταπεινώνει το βασιλικό ζεύγος δίνοντας λαβή για σχόλια στην Αυλή ότι είναι κακοί γονείς, αφού εκείνη δε θέλει πια ούτε ζωγραφιστούς να τους βλέπει... Κι ότι εκείνος ήθελε να είναι όχι μόνο πατέρας και βασιλιάς, αλλά θεός για ’κείνη...!!! Και η λίστα συνεχιζόταν...