που θάφτηκε παρά τη θέλησή του
που θάφτηκε χωρίς να ακουστεί η φωνή του
- όχι στην καρδιά, όχι στην καρδιά -
Το στερνό αντίο εκφράστηκε με ωραία λόγια
Ο επικήδειος ήταν πράγματι μελοδραματικός
Το συναίσθημα όμως ακίνητο
Κραυγή πόνου δεν ακούστηκε...
Μόνο η κραυγή του ζωντανού μέσ' απ’ το φέρετρο
– Θέλω να ζήσω! Θέλω να ζήσω! -
Η λογική κι οι φόβοι, νικητές και νεκροθάφτες
περίτρανα κι αγέρωχα, πανηγυρικά θα έλεγα
περιέφεραν την κάσα
που μέσα της έφερε τον ζωντανό που δεν ήθελε να πεθάνει
όμως αποφασίστηκε γι’ αυτόν ότι του αξίζει να πεθάνει
χωρίς να υπάρχει καν προφανής αιτία
(‘δεν ξέρουμε γιατί, αλλά δεν πειράζει’)
επειδή έπρεπε να τιμωρηθεί για αλλωνών τις αιτίες και τα λάθη
ως άλλος Εσταυρωμένος
πάνω του να πάρει τα κρίματά τους
Έτσι αποφασίστηκε
κι έτσι έγινε.
_____________________________________________
Με πολύ σεβασμό και πολλή αγάπη προς τον άνθρωπο με τον οποίο μοιράστηκα το βίωμα αυτό που με παρακίνησε να γράψω τούτες τις γραμμές. Σ' αγαπώ και το ξέρεις.
Labels: "Στο Ντιβάνι", Not a poet
Ζητώ συγγνώμη για τη διαγραφή του προηγούμενου post... Δυστυχώς θα ήταν πολύ αταίριαστο με το παρόν και γι'αυτό έφυγε από εδώ... Έχει αποθηκευθεί όμως αλλού μαζί με τα σχόλιά σας.