Τι δύναμη ανέσυρες απ' τα σπλάχνα σου,
Όταν έγινες ο θυμός!
Όταν έγινες ο πόνος!
Όταν έγινες ο θρήνος!
Κι εγώ μαζί σου
Ένα έγινα!
Κραυγή! Κραυγή!
Από τα έγκατα της Γης
Αντήχησε μες στη σπονδυλική μου στήλη
Σκοτοδίνη
Μέσα μου...
Γύρω μου...
Τι θρήνος!
Τι θάνατος!
Και τι ανάσταση!
Όταν είπες μέσα σου
‘Θα ζήσω! Θα σ’αφήσω!
Καλό ταξίδι! Σ’αγαπώ!’
Και αποδέχτηκες την Αναχώρηση
Του Πολυαγαπημένου...
Το φως στο πρόσωπό σου ανέτειλε!
Και άνοιξες τα μάτια – Ω, από γαλήνη έλαμπαν -
Και χαμογέλασες, σκορπίζοντας
Ειρήνη!
Όχι, δεν είναι τυχαίο το όνομά σου!
Σ' ευχαριστώ και πάλι γι'αυτό που μοιραστήκαμε...
Σήμερα είναι Ανάσταση!
ΥΓ. Δήμητρα, εσύ θα έχεις ξεχωριστή αφιέρωση, I promise!
Με πολλή αγάπη,
Βίλλυ
Labels: Not a poet
This comment has been removed by a blog administrator.