Picture by Webshots
Και κοίταξα τα πόδια μου
Κι αντίκρισα στη θέση τους
Δύο πελώρια δέντρα!
Οι ρίζες τους κατέρχονταν
Βαθιά μέσα στη Γαία...
Ρίζες απαστράπτουσες
Που διακλαδίζονταν
Ως τα σπλάχνα της Αιώνιας Μητέρας!
Ως τον πυρήνα!
Κι οι ρίζες τους – οι ρίζες μου - παλλόντουσαν,
Δονούνταν από ενέργεια,
Φωταγωγημένες εκ των έσω
Από το φως που μέσα τους ταξίδευε,
Που στα σπλάχνα μου αναδυόταν,
Στο Χάρα,
Από τα σπλάχνα της Αιώνιας Μητέρας,
Για να εκτιναχθεί ύστερα
Ως του Σύμπαντος το πιο μακρινό αστέρι...
Labels: Not a poet
Ανάμνηση ξεχωριστή και έντονη, η γείωση που περιγράφεις, αστεράκι του Αυγερινού. Παύεις να είσαι πια Ο άνθρωπος, είσαι απλά και ήσυχα ένα κομμάτι του Σύμπαντος, από τα έγκατα της Γης ως τον τελευταίο Γαλαξία. Ω, τι υπέροχο συναίσθημα να ανήκεις στο Σύμπαν και να συνδεέσαι μαζί του. Ο άνθρωπος σε όλο του το Μεγαλείο! σε φιλώ γλυκά, Μ.