«Είναι ακόμα εδώ... ύστερα από τόσα χρόνια! ... Δεν έχει πεθάνει!» σκέφτηκε, ανοίγοντας τα μάτια του. «Δεν έχει πεθάνει!» επανέλαβε μονολογώντας, φωναχτά αυτή τη φορά, σε ένα ξέσπασμα που απευθυνόταν στην υστερικά διαμαρτυρόμενη φωνή της γκρίζας λογικής του. Ψυχή δεν υπήρχε γύρω. «"Privé" κατάσταση»: αυτός και το όνειρό του. Το καρφωμένο στο σταυρό. «Ήρθε η ώρα της αποκαθήλωσης» είπε πάλι φωναχτά, αφαιρώντας ένα ένα τα καρφιά. Λες και προσπαθούσε μ’ αυτό τον τρόπο να αποστομώσει τον εσωτερικό του δαίμονα, που τού τριβέλιζε το νου... Το όνειρό του ξαναζωντάνεψε μεμιάς μπροστά του. «Γεια σου» τού είπε εκείνος χαμογελώντας. «Είμαι ο λαθρεπιβάτης σου...»
Labels: Matrix, Μουσικό κουτί, Ονειρολόγιο
