Το μάτι εστιάζει με ακρίβεια στο στόχο. Το χέρι σταθερό. Προσπαθείς να διώξεις τις σκέψεις, αυτές όμως ξανάρχονται ... εξαιτίας μιας πρωτόγνωρης αίσθησης ... Τη μια κρατάς το τόξο σημαδεύοντας το στόχο, και την άλλη νιώθεις πως είσαι η τεντωμένη του χορδή. Όχι απλώς η προέκταση της χορδής του, η ίδια η χορδή του ... Σού φαίνεται παράλογο, αλλά νά που νιώθεις την ιδρωμένη σπονδυλική σου στήλη να τεντώνεται διαρκώς προς τα πίσω ... Εσύ κι ο χρόνος (αναπνοές, καρδιακοί παλμοί και δευτερόλεπτα, όλα τώρα μετριούνται σε αιώνες, γιατί) ... Περιμένεις ... μέχρι να έρθει η κατάλληλη στιγμή που θα ρίξεις το βέλος ... Και περιμένεις ... Και περιμένεις ... Και περιμένεις ... (Πες μου, η αναμονή σε τσακίζει ή σε τσιτώνει; Ή μήπως σε τσακίζει και σε τσιτώνει;)... Και κάποτε η στιγμή έρχεται ... Ήρθε ... Και τώρα είσαι το ίδιο το βέλος ... Αφήνεις τη χορδή ελεύθερη, και ολόκληρο το σώμα σου εκτοξεύεται με απίστευτη ταχύτητα στον αέρα ... Τώρα ξέρεις πώς είναι ... να είσαι ένα ιπτάμενο βέλος ... Να μην έχεις ιδέα πού θα καταλήξεις ... Κλείνεις τα μάτια, και οραματίζεσαι ότι βρίσκεις το στόχο σου... Εύχεσαι ότι -αυτή τη φορά- δε θα είσαι άλλη μια βολή άσκοπα ξοδεμένη ... Εύχεσαι ...
Labels: No rest for the wicked
Άσκοπα ξοδεμένη βολή; Καμμιά.
Όχι.
Ακόμα κι αν ο στόχος θολώνει, τρέμει, απομακρύνεται, το βέλος ίπταται.
Αυτό είναι το κέρδος.
Το βέλος έχει πορεία, χαράζει διαδρομή.
Ο στόχος; Στάσιμος. Ακίνητος. Αταξίδευτος.
Να φεύγει το βέλος λοιπόν.
Για όπου.
Κι ας μην.