-Σου μιλάω... Με ακούς;
-Τι είναι; Δεν ακούω...
-Δεν ακούς... Μα, δε με βλέπεις; Τόση ώρα προσπαθώ να σου πω κάτι. Γιατί δε μ' ακούς;
-Τι μου λες; Φοράω ωτοασπίδες...
-Φοράς ωτοασπίδες την ώρα που σου μιλάω;
Με κοιτάζει με το βλέμμα της αγελάδας χωρίς να μιλά
.............................................
- Σου μιλάω και δε βγάζεις τις ωτοασπίδες;
Συνεχίζει να με κοιτάζει με το βλέμμα της αγελάδας χωρίς να μιλά
............................................
Βγάζει τη μια ωτοασπίδα...
-Λες κάτι;
-Προσπαθώ.
-Α, δεν άκουγα. Φοράω ωτοασπίδες.
-Το πρόσεξα.
-Εσύ φοράς ωτοασπίδες;
-Όχι. Εγώ θέλω να ακούω.
Labels: "Στο Ντιβάνι", Εδώ γελάνε...
Καλησπέρα γλυκιά μου πριγκίπισσα!
Βίλλυ μου μοναδική δεν σε βλέπει,
ούτε πρόκειται να σε δει ποτές,
πως να σε ακούσει τι προσπαθείς
να του πεις?
και ωτοασπίδες να μην είχε στα
αυτιά του, πάλι δεν θα σε άκουγε.
Απλά θα σε κοίταζε.
Έτσι, απλά !
ο γιος του μπλε του Ουρανού
και του γαλάζιου της Θάλασσας !