Γεια σου και πάλι, φάντασμα!
Γεια σου, παλιέ μου φίλε!
Τι; Δεν είσαι φάντασμα;
Και πώς, λοιπόν, συμβαίνει
Να ’σαι παντού και πουθενά
Όπου εγώ κι αν είμαι;
Και όταν ανταμώνουμε
Μόνη και πάλι να ’μαι;
Να γίνομαι ό,τι έμαθα
Ό,τι εγώ δεν είμαι
Το ίδιο νόμισμα ξανά
Από την άλλη όψη
Labels: "Στο Ντιβάνι", Not a poet
Καλημέρα κι από μένα που δεν είμαι ...φάντασμα! (υποθέτω δηλαδή...) :)