Το ένα και το αυτό δεν είναι, έτσι κι αλλιώς;

Ο φόβος πέραν του φυσιολογικού εκείνου που προκύπτει από το ένστικτο αυτοσυντήρησης κάποιες φορές,
είναι μεγάλη βλακεία...

Χαμένος χρόνος...

Καλημέρα :)

@ The_Return:

"Το ένα και το αυτό δεν είναι, έτσι κι αλλιώς;"

Έλα που δεν είναι...

Καλησπερούδια...

Φόβος και θυμός, τα πιο ισχυρά ανθρώπινα συναισθήματα μικρή.

Θεριά οι φόβοι, καταπίνουν ζωές, τσαλακώνουν ανθρώπους.

Δικός του, όποιος τον έχει. Μα να μην τον χαίρεται. Να τον διώξει πες. Γιατί είναι ύπουλος και θα καλοκαθίσει...

@serenity:

να έχεις δίκιο faery...Δεν είναι το ίδιο.

Κάποτε ο φόβος βολεύει...

Δεν είναι το ίδιο...στον χορό με τον Φόβο μετρά ποιός θα είναι ο καβαλιέρος και ποιός θα ακολουθά το ρυθμό που δίνει ο άλλος.

@ Καπετάνισσα: :*

@ The_Return: ... και αυτό ...

@ Άβατον: Ακριβώς. Δε θα μπορούσε κάποιος να το θέσει καλύτερα.

Χρόοοοονια μετά, μαθαίνω να " τον παίρνω εγώ, αγκαλιά.
Φιλιά

@ Euler: Μπορείς ν'αγαπήσεις τους χειρότερους φόβους σου σα να είναι μωρά σου; (Γιατί άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Αποδεδειγμένα). Αν μπορείς, σου βγάζω το καπέλο και υποκλίνομαι.

@ Allmylife: Υποκλίνομαι. Φιλιά.

@ Deadend Mind: Ναι, γίνεται δύσκολο γιατί ο φόβος, όπως είπε και η Καπετάνισσα, είναι ύπουλος. Παίρνει πολλές μορφές. Είναι σαν τον Πρωτέα. Αλλά και σαν τη Λερναία Ύδρα. Κόβεις ένα κεφάλι, φυτρώνουν τρία. Όσο μάλιστα το αντιμετωπίζεις σα τέρας τόσο αυτό μεγαλώνει.
Καλό, ε;

εξαρτάται...
κάποιους τους παίρνεις εσύ αγκαλιά,
κάποιοι σε παίρνουν αυτοί...
το ζήτημα είναι,
εσύ να παίρνεις αγκαλιά τους περισσότερους...

καληνύχτα...

Έλα μου ντε...

Γιώργος: Καλημέρες μας. :)

@ Νίκος Παργινός: Γράφαμε ταυτοχρόνως. Καλημέρα, Νίκο :)

Καμιά φορά τον αγκαλιάζω εγώ. Όταν το θελήσω..

@ Desposini: Same here...

Αν είσαι αγκαλιασμένος...είναι οκ..
Το πρόβλημα είναι αν σε στοιχειώνει..

Καλησπέρα Serenity

Καλησπέρα, Hunter :)