Λοιπόν, την Παρασκευή είχαμε bachelor party. (Σημειώστε ότι δε θα ντυθώ εγώ νυφούλα, αλλά μια φίλη). Και είναι γνωστό τοις πάσι πως όταν οι γυναίκες βρίσκονται μεταξύ τους και «τα λένε», αρέσκονται στις αναλύσεις. Και μέχρι ενός σημείου, αυτό για μένα είναι O.K. Όταν, όμως, αρχίζουν οι γυναίκες – θύματα (βλέπε «χωρισμένες και απελπισμένες») να αναλύουν το δράμα της ζωής τους γενικεύοντας «των παθών τους τον τάραχο», εμένα μου ’ρχεται να τραβήξω τα μαλλιά μου, ένα πράμα. Μεταξύ άλλων, λοιπόν, έμαθα ότι «όσο περνούν τα χρόνια τόσο περισσότερο πέφτουν τα standards» (διαφωνώ κάθετα, τουλάχιστον τα δικά μου παραμένουν ... στο ύψος τους!) διότι «δεν υπάρχουν και πολλοί άντρες» (ενν. νέοι, ελεύθεροι, ωραίοι, ευκατάστατοι, κοινώς «με προοπτικές»...). Και επειδή «οι επιλογές λιγοστεύουν», μια γυναίκα μπορεί να ανταποκριθεί στο φλερτ (λέμε τώρα...) ενός άντρα ο οποίος όχι μόνο δεν την ελκύει ερωτικά, αλλά στα μάτια της είναι το κακό του το χάλι κοινώς. Ναι, το άκουσα ΚΑΙ αυτό! Η ίδια γυναίκα, επίσης, στη συνέχεια μπορεί να «φάει κόλλημα» μαζί του (αυτό ακριβώς δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται), ενώ εκείνος μετά της «ρίχνει φτύσιμο». («Να πέσεις στον έρωτά του και να μη σε θέλει» δηλαδή!!!)
Πραγματικά, θα 'θελα να ’ξερα, πώς, από τη στιγμή που μια γυναίκα θέτει τον εαυτό της τόσο χαμηλά και ταπεινώνεται με το να είναι διατεθειμένη να συμβιβαστεί με «ό,τι κάτσει», έχει την αξίωση να έχει καλύτερη αντιμετώπιση από τον εκάστοτε άντρα...
Θα 'θελα να ’ξερα, επίσης, αν οι γυναίκες αυτές είχαν έστω και ένα ελάχιστο ίχνος αυτοπεποίθησης και αξιοπρέπειας, θα ήταν σε σχέση με κάποιον που τις απορρίπτει ή τις ταπεινώνει ή ... ή ... Ή μήπως αυτό είναι που τις ελκύει τελικά; (Ο νοών νοήτω...)
Και φυσικά, το πόρισμα δεν είναι καινούργιο, έτσι;)
Αλλά αρκετά ασχολήθηκα. Που θα τους κάνω και ψυχανάλυση κιόλας...
ΌΟΟΟΟΟΞΩΩΩΩΩΩ!!!
Labels: "Στο Ντιβάνι"
Billy Idol - Cradle of love
;)