Friday, September 29, 2006
...

Λέξεις δε θέλω ν’ αγγίξω...
Στην αναζήτησή τους δε θ’ αναλωθώ.
Πες μου, λοιπόν, ότι μιλάς τη γλώσσα της σιωπής,
ότι γνωρίζεις το αλφάβητο του άρρητου,
που βασανίζει το μυαλό και την ψυχή,
μέχρι την έκφρασή του να βρει...

Τότε ίσως εσύ φανείς πιο τυχερός με τις λέξεις.
Ίσως και όχι.
Οι λέξεις είναι σημαντικές,
ωστόσο δεν είναι τόσο το ζητούμενο...

Labels:

 
posted by Serenity at 20:41 | Permalink |


18 Comments:


  • At 29/9/06 21:05, Blogger Serenity

    Photo source: www.imaginethatstudios.com

    Delerium - Silence.

     

  • At 29/9/06 22:01, Blogger Λύσιππος

    Πολλές φορές οι σιωπές λένε περισσότερα από χίλιες λέξεις.

     

  • At 29/9/06 22:39, Blogger tassoula

    η σιωπή είναι χρυσός πολλές φορές.ισως και πάντα.η σιώπη λέει πολλά...
    καλησπέρα!!!

     

  • At 30/9/06 03:09, Blogger Unknown

    Το παιχνίδι όμως με τις λέξεις
    είναι πάντα συναρπαστικό
    όπως και η σιωπή !

    καλό σου πρωινό

     

  • At 30/9/06 09:19, Blogger Εαρινή Συμφωνία

    Με ποιες λέξεις να μιλήσεις τη σιωπή; Με ποια σιωπή να μιλήσεις τη γλώσσα;
    Καλημέρα, Σερενιτυ.

     

  • At 30/9/06 11:07, Blogger Καπετάνισσα

    Από τις άσκοπες φλυαρές προτιμώ την σιωπή.
    Την ομιλούσα σιωπή των βλεμμάτων, των κινήσεων...

    Μα απ' το βουβό κλείδωμα, δίνω σπρωξιά στο λόγο.
    Που λυτρώνει κι ανθοφορεί.

     

  • At 30/9/06 12:27, Blogger Tradescadia

    Πόσο οι σιωπές φανερώνουν περισσότερα από τα λόγια και πόσο μερικές φορές τα λόγια είναι τόσο κενά που σιωπούν...

     

  • At 30/9/06 13:48, Blogger THE_RETURN

    Ενδάφερον θέμα, faery...

    Ας το δούμε λίγο...

    Μερικές φορές η σιωπή είναι προτιμοτέρα της λεκτικής εκφοράς, ωστόσο ομως η πραγματική πρόκληση είναι όντως ο ομιλών λόγος.

    Με ποιαν έννοια; με την έννοια ότι θέλουμε δεν θέλουμε, είμαστε καταδικασμένοι να μιλάμε...

    ...και εφ'όσον βρεθήκαμε επ'αυτού του εδάφους , τότε, ας το χρησιμοποιήσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα

    Ο λόγος δεν τελείται εν κενώ ...ούτε μπορεί ακόμα και το ίδιο το άρρητο να χωριστεί από τον λόγο.

    Εάν ήταν έτσι τότε θα ήταν πάντοτε ένα προ-πτωτικό άρρητο χωρίς την εμπειρία της πτώσης του σε ρητό

    Όμως είμαστε στη πτώση...και ο λόγος είναι η ευλογία και η καταδίκη μας

    Στο ρητό λόγο εκπέσαμε από το άρρητο μέσω αυτού (του ρητού) θα οδηγηθούμε και πάλι πίσω στο άρρητο.

    Η ανθρωπινη σιωπή εξ άλλου δεν είναι απαλλαγμένη της ομιλίας..

    Μες στη σιωπή συνεχίζει και πάλι κάποιος να ομιλεί. Είναι αδύνατον να καταπαύσει αυτό.

    Πολλές φορές οι άνρθωποι είναι ...ανικανοποιήτοι με όλα και τότε ...δογματίζουν πανικόβλητοι !

    Εκνευρίζονται που είναι δεμένοι στο λόγο, και λένε "πολλά λόγια ουφ,αχ , ουχ, κλπ."

    Όταν δε επικρατεί η σιωπή, τότε διαμαρτύρονται για...βουβαμάρα και αλαλία !

    Οι κλασσικές έμμονες ιδέες δηλαδή..

    Σημασία έχει να ομιλεί κανείς εκείνο τον λόγο που φανερώνει το άρρητο μέσα από τις λέξεις και όχι μέσα από τη σιωπή της ομιλίας...

    Και αυτό δεν είναι δόγμα φυσικά.
    Αν ένας κρίνει κάποια δεδομένη στιγμή τη σιωπή προτιμητέα, τότε καλώς...διότι όπως ειπώθηκε παραπάνω κάθε άλλο παρα απαλλαγμένη είναι αυτή από τον λόγο...

    Πολύ όμορφο ποστ, να είσαι καλά :)

     

  • At 30/9/06 15:24, Blogger ΠΡΕΖΑ TV

    Oι λεξεις ειναι απλα λογια του αερα.Μερικες φορες ομως μπορει να σε τσακισουν...

     

  • At 30/9/06 16:55, Blogger Serenity

    Λύσιππε, ναι. Έχει γίνει κλασική ρήση πλέον ωστόσο είναι αλήθεια.

    Καλησπέρα, Τασσούλα! Καλώς μού ξανάρθες! :)

    Καπετάνιε, δε διαφωνώ. Όταν έχεις κέφι και όρεξη για κάτι τέτοιο είναι όντως συναρπαστικό.

     

  • At 30/9/06 17:02, Blogger Serenity

    Εαρινή Συμφωνία, τουλάχιστον με τους πιο κοντινούς μας ανθρώπους ένα βλέμμα ή μια έκφραση του προσώπου ισοδυναμεί με λέξεις, έτσι δεν είναι; Την καλησπέρα μου.

    Α ρε, Καπετάνισσα... "Την ομιλούσα σιωπή των βλεμμάτων, των κινήσεων". Αυτό ακριβώς. Τώρα την σπρωξιά εγώ πότε θα τη δώσω δεν ξέρω ακριβώς, αλλά κάποια στιγμή θα γίνει κι αυτό (φαντάζομαι). Τα φιλιά μου :)

     

  • At 30/9/06 17:12, Blogger Serenity

    Tradescadia, φιλάκι.

    Καλέ μου Return, συμφωνώ με την εκτενή ανάλυσή σου. Σίγουρα, ο άνθρωπος έχει ανάγκη από το λόγο. Έχει ανάγκη να ονοματίσει τα πράγματα. Να μιλήσει γι' αυτά. Κάποιες φορές όμως και αυτό κουράζει ή είναι περιττό. Τουλάχιστον με τους πολύ δικούς μας ανθρώπους. Το ζητούμενο σ'αυτή την περίπτωση δεν είναι τόσο οι λέξεις, αλλά η ίδια η επικοινωνία, που μπορεί να είναι και μη λεκτική. That's all I'm saying... Τα φιλιά μου. :)

    ΠΡΕΖΑ TV, ναι. Γι'αυτό πρέπει να τις διαλέγουμε προσεκτικά.

     

  • At 30/9/06 17:12, Blogger Serenity

    Γιατρέ, join the club...

     

  • At 30/9/06 22:06, Blogger Jason

    Καλό.
    Κι όμως... οι λέξεις μπορούν να είναι μια παρηγοριά όταν τα επίλοιπα δε βοηθούν. Δεν μπορούν να αντικαταστήσουν, αλλά ίσως μπορούν να υποκταταστήσουν άλλες καταστάσεις...

     

  • At 1/10/06 13:15, Blogger Θεοδόσης Βολκώφ

    Αυτό όμως που είναι δικό σου είναι εξαιρετικότερο. Λιτό και μεστό. Και οι εκπληκτική κατακλείδα με τα αποσιωπητικά της τα απολύτως αναγκαία να αφήνει τον αναγνώστη μετέωρο και με την τρομερή διερώτηση στα χείλη του (κι αυτή πάλι γίνεται στη σιωπή) - ναι, δεν είναι τόσο το ζητούμενο, αλλά ποιο είναι????

    Εξοχο, Serenity, έξοχο....


    Βολκώφ

     

  • At 1/10/06 14:25, Blogger Serenity

    Ιάσονα, ναι. Παραδέχομαι ότι οι λέξεις είναι σημαντικές...

    @ Τheodosis Volkof: Με τιμάτε... Ευχαριστώ... :)

     

  • At 1/10/06 18:48, Blogger 2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad

    'Μάθε τη γλώσσα της σιωπής
    κι ύστερα έλα να μου πεις
    πως κλίνεται το σ' αγαπώ
    πως βγάζει η έρημος καρπό..'
    ;)

     

  • At 1/10/06 22:21, Blogger Serenity

    @ 2 shots: Πού είσαι συ, βρε;
    Πού σ' είχα χάσει τόσο καιρό;

    Οι στίχοι υπέροχοι... Σ' ευχαριστώ!!! :)))

     
Post a Comment

« back home