Έχε γεια, Blogspot!
Όμορφα ήταν, αλλά και κουραστικά... Πάμε σ' άλλες πολιτείες...
Πλέον 'μένω' εδώ και 'παραθερίζω' εδώ.
Wednesday, January 31, 2007
Το μυστήριο της ζωής
Σύλληψη, κυοφορία και γέννηση. Ένα θαύμα, στο οποίο η γυναίκα και ο άνδρας γίνονται συνδημιουργοί ζωής. Τι γνωρίζουμε όμως ακριβώς γι' αυτό το μυστήριο, πέρα από τα όσα γράφονται στα βιβλία της κλασικής ιατρικής; Τι γνωρίζουμε για το ίδιο το μυστήριο;
Πρόσφατα είχα την τύχη να παρακολουθήσω στο Καφέ-Σχολειό (Οργανισμός Κώστας Φωτεινός) μια ομιλία της κας Μαρίας Γκόσμα, μαίας για τον φυσικό τοκετό και τον τοκετό στο σπίτι. Η κα Γκόσμα παραδίδει πάνω στο θέμα αυτό εκπαιδευτικά σεμινάρια και μαθήματα στην Ακαδημία Αρχαίας Ελληνικής και Παραδοσιακής Κινέζικης Ιατρικής στην Αθήνα. Και πραγματικά θεωρώ ότι είναι τύχη όταν συναντάς έναν άνθρωπο που σου υπενθυμίζει γνώσεις για το σώμα σου, τις οποίες γνώριζες από τα πανάρχαια χρόνια κι όμως τις έχεις ξεχάσει. Και είναι θαύμα όταν ανοίγεις τα μάτια σου σε μία διάσταση, πέρα από το απτό και το φαινομενικό. Γιατί τότε διευρύνεις τη συνειδητότητά σου. Γι' αυτό πιστεύω πως η γνώση αυτή είναι σημαντική, ακόμα κι όταν το να φέρεις στον κόσμο ένα παιδί δεν είναι στις άμεσες προτεραιότητές σου. Και κατά τη διάρκεια της ομιλίας συνειδητοποίησα πως ο καθηγητής και Δάσκαλος Κώστας Φωτεινός είχε δίκιο. Αυτό που ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε είναι να θυμηθούμε.
Να θυμηθούμε πως στην αρχή της ιστορίας μας ήμασταν όχι μόνο άνδρας ή μόνο γυναίκα, αλλά και τα δυο μαζί: ανδρόγυνοι, ολόκληροι, δυνατοί. (βλ. 'Συμπόσιον ή Περί Έρωτος' του Πλάτωνα). Πως ο έρωτας, η ερωτική έλξη, δεν είναι παρά η ανάμνηση αυτής της αρχικής μας ενότητας και η επιθυμία της επανένωσής μας 'εις σάρκα μίαν'. Μία ένωση, η οποία παραμένει καταγεγραμμένη στην κυτταρική μας μνήμη, στα τρισεκατομμύρια των κυττάρων από τα οποία αποτελούμαστε ως οργανισμοί. Πως ο οργανισμός της γυναίκας και ο οργανισμός του άνδρα αρχίζουν μία προετοιμασία πολύ πριν, για τη σύλληψη της νέας ζωής, της νέας ψυχής που θα έρθει στον κόσμο. Πως ο ρόλος της επιτόκου είναι να οδηγήσει αυτή την ψυχή στο φως. Και πως τοκετός αυτό σημαίνει. Οδηγώ το παιδί μου να έρθει στον κόσμο, να γεννηθεί. Και πως δεν είναι το ΔΙΚΟ ΜΟΥ παιδί (κτήμα μου ή προέκτασή μου), αλλά μια ψυχή η οποία επέλεξε συγκεκριμένα εμένα για μητέρα και το σύντροφό μου για πατέρα, για τα μαθήματα της ζωής που έχουμε αργότερα να ανταλλάξουμε μεταξύ μας, για την εξέλιξή μας, την εξέλιξη της συνειδητότητάς μας ως ανθρώπινα όντα. Πως η νέα αυτή ψυχή ευθυγραμμίζεται στο σώμα το οποίο κυοφορεί η επίτοκος επί εννέα μήνες, και πως η ενσάρκωση της ψυχής αυτή ολοκληρώνεται, επισφραγίζεται, με την πρώτη αναπνοή μετά τον τοκετό! Πως οι λειτουργίες λογικοποίησης που αναπτύξαμε κατά την εξέλιξή μας ως είδους έχουν παρατείνει τη διάρκεια του τοκετού μας σε εννέα μήνες, ενώ η αντίστοιχη διάρκεια στα θηλαστικά δεν ξεπερνά κάποιες εβδομάδες! Και πως γενικά έχουμε δυσκολέψει τον τοκετό και έχουμε ξεχάσει ότι, και στη γέννα, η δύναμη της βαρύτητας είναι αυτή που μας βοηθά: η γυναίκα στα μαιευτήρια τοποθετείται ανάσκελα και ξαπλωμένη, ενώ η φυσική στάση της γέννας είναι μπρούμυτα και στα γόνατα, ώστε η δύναμη της βαρύτητας να έλκει το παιδί προς τα κάτω και έξω! Και πως ο ίδιος ο φυσικός τοκετός δεν έχει κανένα αβάσταχτο πόνο, αλλά ο πόνος αυτός προκαλείται κατά πρώτο λόγο από την αντίσταση της γυναίκας η οποία εκείνη την ώρα φοβάται να αφεθεί (να αφήσει το παιδί να γεννηθεί) με αποτέλεσμα να παράγει αδρεναλίνη (η οποία δε βοηθά καθόλου), και κατά δεύτερο λόγο από τις λοιπές παρεμβάσεις των μαιευτήρων που ο φόβος της εμμέσως προκαλεί (επισκληρίδιος, περινεοτομή κ.λπ.). Και ας μην ξεχνάμε τον ορό της ωκυτοκύνης που χορηγείται ενδοφλεβίως στην επίτοκο. Η χορήγηση τεχνητής ωκυτοκύνης διακόπτει την παραγωγή της φυσικής ωκυτοκύνης του οργανισμού και έχει ως σκοπό το διπλασιασμό των σπασμών για την επίσπευση της γέννας. Τα διαλείμματα ανάμεσα στους σπασμούς, που με τη φυσική ωκυτοκύνη επιτρέπουν στη γυναίκα να ξεκουραστεί ή ακόμα και να κοιμηθεί για λίγα δευτερόλεπτα, δεν αφήνουν το σώμα να ξεκουραστεί, με αποτέλεσμα ο πόνος να είναι αφάνταστα πιο δυσβάσταχτος. Και αυτό συμβαίνει, διότι τα μαιευτήρια δε δίνουν το χρόνο που απαιτεί ένας τοκετός για να ολοκληρωθεί φυσικά. Και ύστερα, όλη αυτή η διαδικασία που διακόπτει τη φυσική εξέλιξη της γέννας ονομάζεται 'φυσιολογικός τοκετός'. Στην ελληνική επαρχία ο φυσικός τοκετός και ο τοκετός στο σπίτι είναι κοινή πρακτική που δεν προξενεί κανένα φόβο. Οι Ελληνίδες, ωστόσο, στα αστικά κέντρα εμπιστεύονται το κλινικό περιβάλλον των μαιευτηρίων και εναποθέτουν πλήρως τους εαυτούς τους και τα μωρά τους στα χέρια των μαιευτήρων. Λίγες είναι οι συνειδητοποιημένες γυναίκες που παίρνουν πλήρως τον εαυτό τους και την εγκυμοσύνη τους στα χέρια τους. Στη δυτική Ευρώπη πάντως τα πράγματα αλλάζουν. Στην Ολλανδία το ποσοστό των γυναικών που γεννούν στο σπίτι ή σε birth centers με φυσικό τοκετό αγγίζει το 70%!
Αυτά και πολλά άλλα ειπώθηκαν. Για το σημαντικό υποστηρικτικό ρόλο του πατέρα κατά τον τοκετό. Για τις καισαρικές τομές και πώς παρακάμπτουν τη φυσική ενεργοποίηση του εγκεφάλου του νεογνού, για την πρώτη αναπνοή και πώς αυτή ενεργοποιεί τους πνεύμονες, για το πώς το μαγνητικό (καρδιά) και ηλεκτρικό (νους, εγκέφαλος) πεδίο της γυναίκας επηρεάζει τα ωάριά της πριν τη σύλληψη και πόσο σημαντική είναι η ψυχοδιανοητική της κατάσταση κατά τη στιγμή της σύλληψης. Πώς οι ποιότητες του θηλυκού στοιχείου εμφανίζονται ως ποιότητες των ωαρίων της γυναίκας και πώς οι ποιότητες του αρσενικού στοιχείου εμφανίζονται αντίστοιχα ως ποιότητες των σπερματοζωαρίων του άνδρα. Πώς οι γυναίκες με ανεπτυγμένη περισσότερο την αρσενική πλευρά τους μπορούν να αποπροσανατολίσουν τα σπερματοζωάρια του άνδρα, ή πώς οι άνδρες με ανεπτυγμένη περισσότερο τη θηλυκή πλευρά τους μπορούν να κάνουν παθητικά τα σπερματοζωάριά τους!Πως η γυναίκα για να συλλάβει, να κυοφορήσει, να γεννήσει, να θρέψει και να προστατέψει το μωρό της, πρέπει να δαμάσει τους φόβους της, να ξεπεράσει τις απαγορεύσεις της και να είναι συναισθηματικά ενήλικη, όχι ακόμα παιδί της μαμάς της. Πως για να γίνει συνδημιουργός ζωής, πρέπει να είναι 'ανδρόγυνος', ολόκληρη, ολιστική γυναίκα. Και την ώρα του τοκετού να υποκλιθεί με ταπεινότητα μπροστά στη νέα ζωή που οδηγεί στο φως.