Friday, December 29, 2006
Βήματα στο χιόνι
Ίχνη από βήματα αποτυπωμένα στο απλωμένο λευκό χαλί του χιονιού. Κάθε βήμα στο βορρά και μια προσευχή στο νότο. Στο λευκό μάγο του Δεκέμβρη, να στέλνει μακριά τους ψυχρούς ανέμους του. Στους Αγγέλους, να προσφέρουν την προστασία τους από κάθε κίνδυνο. Στα αστέρια, να φωτίζουν το δρόμο τους. Μέχρι να τα οδηγήσουν πίσω. Σε ζεστές και τρυφερές αγκαλιές. Στο νότο.
Tuesday, December 05, 2006
Out of myself
Θέλω να κλείσω τα μάτια, είχα πει, για να μη βλέπω πια. Και έτσι, με κλειστά τα μάτια, κουλουριάστηκα σαν έμβρυο στην κοιλιά της Mάνας, στην κοιλιά του Σύμπαντος. Θέλω να ταξιδέψω, είπα. Πέρα απ’ το εγώ, στην αγκαλιά του Κόσμου. Μα είναι μόνο μια ανάσα μακριά, ήρθες και μου ψιθύρισες στο αυτί... Μπορώ να σε οδηγήσω εγώ, αν θες, στο πρώτο σου ταξίδι... Μπορείς να γίνεις ό,τι θες... Είσαι ο αλχημιστής της ψυχής σου... Εσύ ορίζεις...
Αφουγκράσου τον Άνεμο... Νιώσε την ταχύτητα, την ορμή, την ελευθερία... Προσευχήσου στον Άνεμο... Ζήτησέ του ταπεινά να γίνεις ένα μαζί του... Ταξίδεψε στις πέντε ηπείρους, πάνω από ασημένιες θάλασσες, επιβλητικά βουνά και απέραντες πεδιάδες, ολόλευκους παγετώνες και χρυσαφένιες ερήμους... Στροβιλίσου σα δερβίσης γύρω απ’ τον εαυτό σου σε μέθη ιερή και παρέσυρε σε τρελό χορό την άνοιξη, το καλοκαίρι, το φθινόπωρο και το χειμώνα... τα πράσινα, κίτρινα και κόκκινα φύλλα των δέντρων, τις ολόλευκες νιφάδες του χιονιού και τους χρυσαφένιους κόκκους της άμμου... Άσε τα σύννεφα, τα πουλιά και τις πεταλούδες να παιχνιδίσουν πάνω στα μαλλιά σου... Τύλιξε στην αγκαλιά σου απόκρημνες κορυφές βουνών και οροσειρών... Όρμηξε με το λυκόφως άφοβα μέσα στα βάθη των πιο απόκρημνων γκρεμών... Βυθίσου στο σκοταδι της νύχτας, στην άβυσσο την ίδια, και αναδύσου με το λυκαυγές μέσα απ’ τις χαράδρες στο άπλετο φως του ήλιου... Τρέξε ανάμεσα στις σταγόνες της βροχής και καταβυθίσου στην αγκαλιά των Ωκεανών...
Ζήτα απ’ το απέραντο γαλάζιο να σε δεχτεί στα βάθη του... Προχώρα μέσα του σιγά σιγά και γίνε ένα μαζί του... Νιώσε τη γαλήνη, την ήρεμη δύναμη του υγρού στοιχείου... Χάιδεψε με το άγγιγμά σου όλα τα πλάσματα του βυθού, σ’όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη... Χόρεψε με τις ανεμώνες και τις μέδουσες, τους αστερίες και τους ιππόκαμπους, τα αγγελόψαρα και τα δελφίνια, τις φάλαινες και τους πιγκουίνους... Ύψωσε τα κύματά σου ως τον ουρανό και ρίξε τα πάλι πίσω στη Γη... Ταξίδεψε από τους πάγους των πόλων και τις μυστικές δροσερές πηγές των βουνών ως τα γλυκά νερά των ποταμών, και χάραξε τους δρόμους σου πάνω στη Γη... Είσαι ένας ορμητικός καταρράκτης που παρασύρει τα πάντα στο διάβα του... Και τώρα είσαι γαλήνια λίμνη με νούφαρα και λωτούς.... Ξεκουράσου στην αγκαλιά της Γης...
Χαιρέτησε τη Γη και ζήτα της να σε δεχθεί μέσα της... Να νιώσεις τη δύναμή της... τη δύναμη που θρέφει όλα τα ζωντανά πλάσματα επάνω της, ανθρώπους, ζώα και φυτά... τη δύναμη του βράχου, του βουνού και της ερήμου... Πήγαινε να ζήσεις το ταξίδι του σπόρου από το χώμα καθώς μεγαλώνει σε λουλούδι, σε φυτό, σε δέντρο... Γίνε η φωλιά των πουλιών... Νιώσε τα φύλλα σου, πώς γεννιούνται και πεθαίνουν, χορεύοντας στον άνεμο... Πώς ο χρόνος διαγράφει τους κύκλους του στον κορμό σου... Πώς οι ρίζες σου απλώνονται ως τα έγκατα της Γης... Γίνε ο παλμός κι η δόνηση της Γης που σείεται... Φθάσε ως τον πυρήνα και αναδύσου εκρηκτικά μαζί με τη λάβα μέσα από τα ηφαίστειά της...
Και τώρα προσευχήσου στη Φωτιά... Να σε τυλίξει με το φως και τη θέρμη της... Να σε λικνίσει στις φλόγες της ψηλά, πολύ ψηλά... Και έτσι όπως εκτοξεύεσαι στους ουρανούς, εκεί συναντάς το φως του ήλιου και γίνεσαι ένα μαζί του... Και τώρα που είσαι λευκό, εκτυφλωτικό φως, ξέρεις πως εδώ είναι το σπίτι σου... Εδώ ανήκεις... και κανείς δεν μπορεί να στο πάρει αυτό... Είναι δικό σου και παραμένει δικό σου με τη δική σου αποδοχή. Γιατί το μόνο που έχεις να κάνεις είναι αυτό: να το δεχτείς και να το δεχτείς, ξανά και ξανά, βαθιά, όλο και πιο βαθιά...
Αφουγκράσου τον Άνεμο... Νιώσε την ταχύτητα, την ορμή, την ελευθερία... Προσευχήσου στον Άνεμο... Ζήτησέ του ταπεινά να γίνεις ένα μαζί του... Ταξίδεψε στις πέντε ηπείρους, πάνω από ασημένιες θάλασσες, επιβλητικά βουνά και απέραντες πεδιάδες, ολόλευκους παγετώνες και χρυσαφένιες ερήμους... Στροβιλίσου σα δερβίσης γύρω απ’ τον εαυτό σου σε μέθη ιερή και παρέσυρε σε τρελό χορό την άνοιξη, το καλοκαίρι, το φθινόπωρο και το χειμώνα... τα πράσινα, κίτρινα και κόκκινα φύλλα των δέντρων, τις ολόλευκες νιφάδες του χιονιού και τους χρυσαφένιους κόκκους της άμμου... Άσε τα σύννεφα, τα πουλιά και τις πεταλούδες να παιχνιδίσουν πάνω στα μαλλιά σου... Τύλιξε στην αγκαλιά σου απόκρημνες κορυφές βουνών και οροσειρών... Όρμηξε με το λυκόφως άφοβα μέσα στα βάθη των πιο απόκρημνων γκρεμών... Βυθίσου στο σκοταδι της νύχτας, στην άβυσσο την ίδια, και αναδύσου με το λυκαυγές μέσα απ’ τις χαράδρες στο άπλετο φως του ήλιου... Τρέξε ανάμεσα στις σταγόνες της βροχής και καταβυθίσου στην αγκαλιά των Ωκεανών...
Ζήτα απ’ το απέραντο γαλάζιο να σε δεχτεί στα βάθη του... Προχώρα μέσα του σιγά σιγά και γίνε ένα μαζί του... Νιώσε τη γαλήνη, την ήρεμη δύναμη του υγρού στοιχείου... Χάιδεψε με το άγγιγμά σου όλα τα πλάσματα του βυθού, σ’όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη... Χόρεψε με τις ανεμώνες και τις μέδουσες, τους αστερίες και τους ιππόκαμπους, τα αγγελόψαρα και τα δελφίνια, τις φάλαινες και τους πιγκουίνους... Ύψωσε τα κύματά σου ως τον ουρανό και ρίξε τα πάλι πίσω στη Γη... Ταξίδεψε από τους πάγους των πόλων και τις μυστικές δροσερές πηγές των βουνών ως τα γλυκά νερά των ποταμών, και χάραξε τους δρόμους σου πάνω στη Γη... Είσαι ένας ορμητικός καταρράκτης που παρασύρει τα πάντα στο διάβα του... Και τώρα είσαι γαλήνια λίμνη με νούφαρα και λωτούς.... Ξεκουράσου στην αγκαλιά της Γης...
Χαιρέτησε τη Γη και ζήτα της να σε δεχθεί μέσα της... Να νιώσεις τη δύναμή της... τη δύναμη που θρέφει όλα τα ζωντανά πλάσματα επάνω της, ανθρώπους, ζώα και φυτά... τη δύναμη του βράχου, του βουνού και της ερήμου... Πήγαινε να ζήσεις το ταξίδι του σπόρου από το χώμα καθώς μεγαλώνει σε λουλούδι, σε φυτό, σε δέντρο... Γίνε η φωλιά των πουλιών... Νιώσε τα φύλλα σου, πώς γεννιούνται και πεθαίνουν, χορεύοντας στον άνεμο... Πώς ο χρόνος διαγράφει τους κύκλους του στον κορμό σου... Πώς οι ρίζες σου απλώνονται ως τα έγκατα της Γης... Γίνε ο παλμός κι η δόνηση της Γης που σείεται... Φθάσε ως τον πυρήνα και αναδύσου εκρηκτικά μαζί με τη λάβα μέσα από τα ηφαίστειά της...
Και τώρα προσευχήσου στη Φωτιά... Να σε τυλίξει με το φως και τη θέρμη της... Να σε λικνίσει στις φλόγες της ψηλά, πολύ ψηλά... Και έτσι όπως εκτοξεύεσαι στους ουρανούς, εκεί συναντάς το φως του ήλιου και γίνεσαι ένα μαζί του... Και τώρα που είσαι λευκό, εκτυφλωτικό φως, ξέρεις πως εδώ είναι το σπίτι σου... Εδώ ανήκεις... και κανείς δεν μπορεί να στο πάρει αυτό... Είναι δικό σου και παραμένει δικό σου με τη δική σου αποδοχή. Γιατί το μόνο που έχεις να κάνεις είναι αυτό: να το δεχτείς και να το δεχτείς, ξανά και ξανά, βαθιά, όλο και πιο βαθιά...
Sunday, December 03, 2006
One day...
I follow the night
Can't stand the light
When will I begin to live again?
One day I'll fly away
Leave all this to yesterday
What more could your love do for me
When will love be through with me
Why live life from dream to dream
And dread the day when dreaming ends
One day I'll fly away
Leave all this to yesterday
Why live life from dream to dream
And dread the day when dreaming ends
One day I'll fly away
Fly fly away...
Labels: Μουσικό κουτί
Saturday, December 02, 2006
Σαν ένα από πάντα ... εκεί απ' όπου δε φύγαμε ποτέ ...
Όταν, επιτέλους, σταμάτησα ν' αντιστέκομαι και άφησα τον πόνο ελεύθερο να πετάξει μακριά, τότε μπόρεσα ν' ανοίξω τα μάτια και να κοιτάξω γύρω μου... Και τότε το είδα...
Στεκόταν εκεί, στο απέραντο γκρίζο, πάνω σε άνυδρη και διαβρωμένη γη, μόνο και ακίνητο, να το τυλίγει η σιωπή, με το κεφάλι κατεβασμένο, στη μέση του πουθενά... Σα να είχε χάσει το δρόμο του.. Και σα να το είχα βρει εγώ αναπάντεχα στο δικό μου. Γύρισε το κεφάλι του και με κοίταξε σιωπηλό. Φαινόταν κουρασμένο... Έχω την αίσθηση ότι το αγάπησα αμέσως μόλις το είδα. Ήταν τόσο γαλήνιο στην παρουσία μου... Σα να περίμενε να πάω κοντά του. Σα να με καλούσε. 'Μία ύπαρξη αγγελικά πλασμένη', σκέφτηκα και το πλησίασα αργά, κοιτώντας το βαθιά μέσα στα μάτια. Κι αντίκρυσα ένα πνεύμα αδάμαστο, με δυο μεγάλα, καστανά, αλλά θλιμμένα μάτια...
Άπλωσα το χέρι μου προς το μέρος του σιγά σιγά, να μην το τρομάξω. Εκείνο παρέμενε ακίνητο και ήρεμο, αναπνέοντας αργά. Δε χόρταινα να το κοιτάζω και να αναρωτιέμαι πώς τόση χάρη, ομορφιά και αρμονία μπορούσε να είναι συγκεντρωμένη σ' ένα πλάσμα... Άγγιξα απαλά με τ' ακροδάχτυλα τη λευκή χαίτη του. Χάιδεψα το πρόσωπό του, που τώρα κουνούσε ελαφρά μ' ευχαρίστηση, και το ξανακοίταξα βαθιά μέσα στα μάτια, βλέποντας την αγάπη που τού έδινα να καθρεφτίζεται και στα δικά του μάτια. Τότε ξαναθυμήθηκα πως ήξερα αυτή την ύπαρξη από παλιά.. πώς είχαμε πορευθεί μαζί σε άπειρες διαδρομές... Μα πώς ήταν δυνατό να το έχω ξεχάσει; Ενστικτωδώς πήρα το πρόσωπό του αγκαλιά και μείναμε έτσι, σαν ένα από πάντα, ώρα πολλή. Τότε αναδύθηκε από μέσα μου η αίσθηση ότι το ταξίδι της επιστροφής είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια δυνατότητα. Είναι πεπρωμένο. Να επιστρέψουμε εκεί όπου είμαστε από πάντα... Εκεί απ' όπου δε φύγαμε ποτέ. Παρά μόνο στο νου.
Και τότε, το απέραντο γκρίζο μεταμορφώθηκε σε καταπράσινο δάσος γεμάτο ζωηρά, έντονα χρώματα και κελαηδίσματα πουλιών. Ένα μονοπάτι άνοιγε μπροστά μας... Και άλλη μια δοκιμασία είχε φθάσει στο τέλος της... Δε θα το άφηνα πια ποτέ ξανά μόνο... Δε θα ξεχνούσα ποτέ ξανά...
Άπλωσα το χέρι μου προς το μέρος του σιγά σιγά, να μην το τρομάξω. Εκείνο παρέμενε ακίνητο και ήρεμο, αναπνέοντας αργά. Δε χόρταινα να το κοιτάζω και να αναρωτιέμαι πώς τόση χάρη, ομορφιά και αρμονία μπορούσε να είναι συγκεντρωμένη σ' ένα πλάσμα... Άγγιξα απαλά με τ' ακροδάχτυλα τη λευκή χαίτη του. Χάιδεψα το πρόσωπό του, που τώρα κουνούσε ελαφρά μ' ευχαρίστηση, και το ξανακοίταξα βαθιά μέσα στα μάτια, βλέποντας την αγάπη που τού έδινα να καθρεφτίζεται και στα δικά του μάτια. Τότε ξαναθυμήθηκα πως ήξερα αυτή την ύπαρξη από παλιά.. πώς είχαμε πορευθεί μαζί σε άπειρες διαδρομές... Μα πώς ήταν δυνατό να το έχω ξεχάσει; Ενστικτωδώς πήρα το πρόσωπό του αγκαλιά και μείναμε έτσι, σαν ένα από πάντα, ώρα πολλή. Τότε αναδύθηκε από μέσα μου η αίσθηση ότι το ταξίδι της επιστροφής είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια δυνατότητα. Είναι πεπρωμένο. Να επιστρέψουμε εκεί όπου είμαστε από πάντα... Εκεί απ' όπου δε φύγαμε ποτέ. Παρά μόνο στο νου.
Και τότε, το απέραντο γκρίζο μεταμορφώθηκε σε καταπράσινο δάσος γεμάτο ζωηρά, έντονα χρώματα και κελαηδίσματα πουλιών. Ένα μονοπάτι άνοιγε μπροστά μας... Και άλλη μια δοκιμασία είχε φθάσει στο τέλος της... Δε θα το άφηνα πια ποτέ ξανά μόνο... Δε θα ξεχνούσα ποτέ ξανά...
Labels: Μουσικό κουτί