Wednesday, May 31, 2006
Incomplete
























Empty spaces fill me up with holes
Distant faces with no place left to go
Without you within me I can't find no way
Where I’m going is anybody’s guess

I’ve tried to go on like I never knew you
I’m awake but my world is half asleep
I pray for this heart to be unbroken
But without you all I’m going to be is incomplete

Voices tell me I should carry on
But I am swimming in an ocean all alone
Baby, my baby
It’s written on your face
You still wonder if we made a big mistake

I’ve tried to go on like I never knew you
I’m awake but my world is half asleep
I pray for this heart to be unbroken
But without you all I’m going to be is incomplete

I don’t mean to drag it on, but I can’t seem to let you go
I don’t wanna make you face this world alone
I wanna let you go (alone)

I’ve tried to go on like I never knew you
I’m awake but my world is half asleep
I pray for this heart to be unbroken
But without you all I’m going to be is incomplete

Incomplete


Backstreet Boys

Picture: "Incomplete Reception" by Yahoo! Images


Σημ. Θα μου επιτρέψετε να κάνω και μια αφιέρωση στον ... εαυτό μου, έτσι δεν είναι; Άλλωστε το τραγούδι αυτό 'παίζει' μέσα μου αυτές τις μέρες... Αφιερωμένο και σε όλους όσοι αισθάνονται έτσι... Incomplete... Ελπίζω να μην είστε πολλοί...

Labels:

 
posted by Serenity at 16:21 | Permalink | 16 comments
Σιωπή







Σιωπή...

Σιωπή βασίλεψε

Εντός των τειχών της πόλης

Η πόλη αφουγκράζεται...

Labels:

 
posted by Serenity at 07:52 | Permalink | 9 comments
Tuesday, May 30, 2006
Λάθος νούμερο! Η Πηνελόπη δεν είναι εδώ.







(Τηλεφώνημα εν τω μέσω της νυκτός ύστερα από δύο χρόνια! Δύο ολόκληρα χρόνια!)

Ποιος σου είπε, αγόρι μου, ότι είμαι η Πηνελόπη;

Λάθος νούμερο! Η Πηνελόπη δεν είναι εδώ.


Labels:

 
posted by Serenity at 02:08 | Permalink | 20 comments
Sunday, May 28, 2006
Inner Smile
Yeah, yeah, yeah,
....
You gave me something
Like loving
And took me in so soon
You took my feelings
from nothing
Came back at noon
Just meet me
I'm ready
To show myself to you
So if I lose my patience
You must try to understand
(try to understand)
If I lose my patience
Ooooh yeaaaaaaaah

Refrain:
Cause you make me feel
Cause you make me feel wild
You touch my inner smile
You got me in the mood
So come and make your rule
And free me

You make my wishes
As much as
Your kisses make me blue
You've found my river
Now will you
Escape away too
But baby
I'm ready
I'm falling into you
So if I lose my patience
You must try to understand
(try to understand)
If I lose my patience
ooooh yeaaaaaaah

Refrain

Free me
Free me
Wooow wooow wooooow
Wooow wooow wooooow
Wooow yeaaaaaaaah

Cause you make me feel wild
You touch my inner smile
You got me in the mood
So come and make your rule
And touch my inner smile
Come get my inner smile, smile, smile
Yeaaaaah yeaaaaaaaah

Sometimes I need to be alone
There's times I need for you to phone
Sometimes you make me feel so high
There's times I ask myself why

"Inner Smile" by Texas


Γιατί δε σταματώ να χαμογελώ αυτές τις μέρες... :-)))
Μια ειδική αφιέρωση στην καλή μου φίλη Μαριαλένα και στον αγαπητό μου Δ.Π. aka Return
You touch my inner smile!


Labels: ,

 
posted by Serenity at 15:29 | Permalink | 22 comments
Saturday, May 27, 2006
Αγάπη
Love — is anterior to Life —
Posterior — to Death —
Initial of Creation, and
The Exponent of Earth —

Emily Dickinson



Το νέκταρ δώστε μου, θεοί,
που λέγεται Αγάπη

Μόλις στα χείλη ακουμπά
μια μοναχά σταγόνα

Λιώνεις, νομίζεις,
καίγεσαι

Γίνεσαι μ' όλα
Ένα

Labels: ,

 
posted by Serenity at 22:09 | Permalink | 22 comments
Friday, May 26, 2006
Όνειρο
Είδα χθες βράδυ ένα όνειρο...

Ονειρεύτηκα

πως περπατούσα στην αμμουδιά

με το Θεό

και ψηλά στον ουρανό φωτίζονταν σκηνές απ’ τη ζωή μου.


Για κάθε σκηνή στην άμμο υπήρχαν δυο χνάρια,

τα δικά μου


και του Θεού



Όταν η τελευταία σκηνή της ζωής μου φωτίστηκε μπροστά μου
γύρισα πίσω

και είδα

πως πολλές φορές στη διαδρομή της ζωής μου

δεν ήταν δύο τα χνάρια

αλλά ένα

και βλέποντας καλύτερα

πρόσεξα ότι αυτό συνέβαινε πάντα στις πιο δύσκολες

και λυπημένες στιγμές της ζωής μου.

Στενοχωρέθηκα και είπα στο Θεό:

"Κύριε, είπες πως αν έπαιρνα το δρόμο σου θα ήσουν πάντα δίπλα μου

Αλλά βλέπω

ότι στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου

υπάρχουν μόνο τα δικά μου χνάρια στην άμμο.

Τις στιγμές που σε χρειαζόμουνα περισσότερο

εσύ με εγκατέλειψες".

και ο Θεός μού απάντησε:

"Αγαπημένε μου

σ’ αγαπώ τόσο πολύ

και ποτέ δε θα μπορούσα να σ’ εγκαταλείψω

στις δύσκολες στιγμές

της προσπάθειας και του πόνου...


Όταν στην πορεία μας είδες πως δεν ήταν δυο τα χνάρια στην αμμουδιά

ήταν γιατί σε κρατούσα στην αγκαλιά μου"



«Όνειρο», από τις εκδόσεις Κοάν

Labels:

 
posted by Serenity at 14:10 | Permalink | 38 comments
Thursday, May 25, 2006
Teardrop

(love) love is a verb
love is a doing word
feathers on my breath
gentle impulsion
shakes me makes me lighter
feathers on my breath


teardrop on the fire
feathers on my breath



in the night of matter
black flowers blossom
feathers on my breath
black flowers blossom
feathers on my breath

teardrop on the fire
feathers on my breath

water is my eye
most faithful mirror

feathers on my breath
teardrop on the fire of a confession
feathers on my breath
most faithful mirror
feathers on my breath

teardrop on the fire

feathers on my breath

stumbling a little

stumbling a little


Lyrics by Liz Frazer, Massive Attack
Pictures by Yahoo! Images

Labels:

 
posted by Serenity at 22:27 | Permalink | 6 comments
Wednesday, May 24, 2006
Σ' ευχαριστώ που υπάρχεις!
μου είπε καθώς έφευγα... Για μια στιγμή κοντοστάθηκα... Δεν είχα ακούσει πραγματικά αυτό που μου είχε πει... Έμεινα λίγο αμήχανη κοιτάζοντάς την... Έπεσα μες την αγκαλιά της έκπληκτη, σαστισμένη...
-"Τι μου είπες τώρα;"
-"Σ' ευχαριστώ που υπάρχεις!"
Εγώ εκεί έλιωσα...
... Σόφη ...
Κι εγώ σ' ευχαριστώ που υπάρχεις!
:-)))

Labels:

 
posted by Serenity at 03:03 | Permalink | 23 comments
Tuesday, May 23, 2006
Ενός Λεπτού Σιγή
Για την ταφή του ζωντανού
που θάφτηκε παρά τη θέλησή του
που θάφτηκε χωρίς να ακουστεί η φωνή του

- όχι στην καρδιά, όχι στην καρδιά -
Το στερνό αντίο εκφράστηκε με ωραία λόγια
Ο επικήδειος ήταν πράγματι μελοδραματικός
Το συναίσθημα όμως ακίνητο
Κραυγή πόνου δεν ακούστηκε...
Μόνο η κραυγή του ζωντανού μέσ' απ’ το φέρετρο

– Θέλω να ζήσω! Θέλω να ζήσω! -
Η λογική κι οι φόβοι, νικητές και νεκροθάφτες
περίτρανα κι αγέρωχα, πανηγυρικά θα έλεγα
περιέφεραν την κάσα
που μέσα της έφερε τον ζωντανό που δεν ήθελε να πεθάνει
όμως αποφασίστηκε γι’ αυτόν ότι του αξίζει να πεθάνει
χωρίς να υπάρχει καν προφανής αιτία

(‘δεν ξέρουμε γιατί, αλλά δεν πειράζει’)
επειδή έπρεπε να τιμωρηθεί για αλλωνών τις αιτίες και τα λάθη
ως άλλος Εσταυρωμένος
πάνω του να πάρει τα κρίματά τους

Έτσι αποφασίστηκε
κι έτσι έγινε.


_____________________________________________

Με πολύ σεβασμό και πολλή αγάπη προς τον άνθρωπο με τον οποίο μοιράστηκα το βίωμα αυτό που με παρακίνησε να γράψω τούτες τις γραμμές. Σ' αγαπώ και το ξέρεις.

Labels: ,

 
posted by Serenity at 23:28 | Permalink | 1 comments
Sunday, May 21, 2006
Missing...
Πού εξαφανίστηκε ο "μικρός Βούδας";


Ο έφηβος από το Νεπάλ, ο δεκαπεντάχρονος Ram Bahadur Bomjan, που έχει γίνει γνωστός ως «ο μικρός Βούδας» του βασιλείου των Ιμαλαΐων, εξαφανίστηκε το Σάββατο 11 Μαρτίου από τον χώρο όπου βρισκόταν σε διαλογισμό, μετά από μία μυστηριώδη πυρκαγιά. Πριν από λίγες ημέρες, ξέσπασε μία περίεργη πυρκαγιά στην περιοχή. Δεν ήταν ξεκάθαρο από την αρχή, εαν ο μικρός Bomjan τραυματίστηκε από τη φωτιά.


Όταν έφτασε στην περιοχή μία επιτροπή από χωρικούς για να διαπιστώσουν την ασφάλεια του Bomjan, ανακάλυψαν ότι το αγόρι είχε εξαφανιστεί. Τα ρούχα του βρέθηκαν δίπλα στο δέντρο που διαλογιζόταν, αλλά δεν υπήρχε κανένα ίχνος από αυτόν. Ο Bomjan που κατάγεται από το χωριό Ratanpur της περιοχής Bara του νότιου Νεπάλ, έγινε δημόσια γνωστός όταν τα τοπικά νέα ανακοίνωσαν ότι βρέθηκε να κάθεται σε στάση διαλογισμού, κάτω από ένα δέντρο, ίδιο με αυτό, όπου διαλογιζόταν ο Βούδας (συκιά ficus religiosa). Όπως και στον Βούδα, η μητέρα του Bomjan λέγεται Maya και όπως λένε κάποιες δημοσιογραφικές πηγές, έχει πει ότι ο γιος της αρνιόταν να φάει κρέας από πολύ μικρή ηλικία, και περιπλανιόταν από ένα μοναστήρι σε άλλο.


Ο Bed Bahadur Thing, επικεφαλής της επιτροπής που είναι υπεύθυνη για την ασφάλεια του μικρού, είπε στους δημοσιογράφους πως ο Bomjan υπολόγισε, πως θα του χρειαζόταν 6 χρόνια διαλογισμού για να φτάσει στη φώτιση. Όπως λέγεται, άρχισε να διαλογίζεται στο Char Koshe Jhadi της περιοχής Bara πριν από 8 μήνες, ενώ σταμάτησε τελείως να τρώει, ακόμα και να πίνει! Λένε πως βρίσκεται στην ίδια θέση καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας, τυλιγμένος με ένα κομμάτι ύφασμα, ακόμα και το χειμώνα. Όταν έφτασαν στην περιοχή διάφοροι περίεργοι και δημοσιογράφοι έξω από το Νεπάλ, οι χωρικοί έκαναν μία επιτροπή για να προσέχει τον μικρό Bomjan.

Έχουν γίνει διάφορες υποθέσεις για την εξαφάνιση, όπως ότι ο μικρός μπορεί να έχει αρπαχθεί είτε από δυνάμεις ασφάλειας των Μαοϊστικών ανταρτών, είτε από συμμορίες της γειτονικής Ινδίας. Πιο πιθανή όμως είναι η εξήγηση που δόθηκε πρόσφατα στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης της περιοχής, ότι ο «μικρός Βούδας» εγκατέλειψε το σημείο περισυλλογής του, λόγω της μεγάλης πληθώρας ανθρώπων, που είχαν κατακλείσει την περιοχή και αποτελούσαν εμπόδιο για το διαλογισμό του. «Έφυγε, γιατί υπήρχε πολύς θόρυβος στην περιοχή», ανέφερε στο γραφείο του Κατμαντού ο φίλος του, Prem Lama. Μία ομάδα αναζήτησης από αστυνομικούς με πολιτικά ρούχα και απλούς πολίτες, απέτυχε να βρει το αγόρι, αλλά έχει λεχθεί πως απομακρύνθηκε στη ζούγκλα που περιβάλλει την περιοχή σε ακτίνα 250 χιλιομέτρων νότια του Κατμαντού.

Ο επιθεωρητής Κamal Acharya είναι 90% σίγουρος, πως η εξαφάνιση του Bomjan ήταν εθελοντική και δεν σχετίζεται με κάποια απαγωγή. Η αστυνομία πιστεύει, πως μαζί με τον Bomjan είναι και ο φίλος του Sahila Tamang, ο οποίος επίσης αγνοείται.

Πηγή: Pathfinder.gr

Μετάφραση - Απόδοση - Σχολιασμός - Εικόνα: Esoterica.gr

Labels:

 
posted by Serenity at 23:50 | Permalink | 15 comments
Ρεμβάζοντας στον κήπο...

Λοιπόν, αυτός είναι ο κήπος μας από πανοραμική άποψη (καθότι διαμένουμε στα υψηλά δώματα του πύργου...) και σήμερα που είναι Κυριακή και χαρά Θεού αποφάσισα ότι θα περάσω όλη τη μέρα ρεμβάζοντας και κοιτάζοντάς τον γιατί δεν τον έχω απολαύσει ποτέ πραγματικά έως τώρα... Μερικές φορές ξεχνάω ότι υπάρχει... Κρίμα δεν είναι; Να έχεις τόση ομορφιά στο σπίτι σου και να μην την απολαμβάνεις; Αναμένω να φυτευτούν κι οι πανσέδες... :-)

Labels:

 
posted by Serenity at 15:39 | Permalink | 15 comments
Saturday, May 20, 2006
ΟΧΙ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! ΔΕ ΘΑ ΠΑΡΩ!
Αχ, τι καλά! Μπορώ και λέω ‘ΟΧΙ’!

Νομίζω πως θα τρελαθώ απ’τη χαρά μου!

‘ΟΧΙ! ΟΧΙ! ΟΧΙ! ΟΧΙ! ΟΧΙ! ΟΧΙ! ΟΧΙ! ΟΧΙ!’

Αχ... βλέπετε δεν μας έμαθαν να λέμε όχι... Και γιατί; Μα γιατί δεν τους συνέφερε φυσικά! Κάποιοι ενοχλούνται, όταν θέτουμε τα όριά μας! Αλλά δεν υπολόγισαν σωστά! Για την ακρίβεια, υπολόγισαν χωρίς τον ξενοδόχο!


Οοοοοοοόχχχιιιιιιιιιιιιιιι!!!


Όχι λέμε! Δεν μπορείς να παραβιάζεις τον προσωπικό μου χώρο! Είτε το φυσικό μου προσωπικό χώρο είτε το διαδικτυακό μου προσωπικό χώρο... Ναι, καλά το κατάλαβες: μόλις 'έφαγες' ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΑΡΤΑ!

Όχι και πάλι όχι! Δεν μπορείς να ‘μπουκάρεις’ στο χώρο όπου δουλεύω σα σίφουνας και να με διακόπτεις την ώρα που βλέπεις ότι είμαι στον υπολογιστή και εξυπηρετώ κάποιον άλλο ρωτώντας με ... «Είστε εδώωωωω;» (Όχι περαστική είμαι, απλά κάνω μια στάση να ξαποστάσω δουλεύοντας...) «Να σας κάνω μια ερώτησηηη;» Όχι! Να μην κάνεις! Να περιμένεις τη σειρά σου!

Όχι αγόρι μου, δε θέλω να βγούμε απόψε! Σ' αγαπώ, σ' εκτιμώ, αλλά δε θέλω! Γιατί; Γιατί είμαι κουρασμένη! Δεν έχω δικαίωμα να είμαι κουρασμένη; Δεν έχω δικαίωμα να πω 'δε θέλω'; Δεν κατάλαβα...

Όχι μητέρα, δε θέλω να φάω σήμερα ψάρι... Μη μου φτιάξεις ψάρι... Ναι, είναι πάρα πολύ ωραίο έτσι όπως το φτιάχνεις, αλλά δε μου κάνει κέφι σήμερα να φάω ψάρι... Όχι, ευχαριστώ! Προτιμώ να φτιάξω μόνη μου ... στραπατσάδα!

Να συνεχίσω; Αν συνεχίσω, εδώ θα ξημερωθούμε...

Αχ, είμαι τόσο χαρούμενη! :-))

Labels:

 
posted by Serenity at 22:42 | Permalink | 14 comments
Friday, May 19, 2006
The Art of Appreciating
"Εκτίμησε τα απλά πράγματα, με όλες σου τις αισθήσεις:

Τη μυρωδιά του γιασεμιού τα βράδια του καλοκαιριού

αλλά και του χώματος μετά τη μπόρα,

την αίσθηση του δροσερού γρασιδιού κάτω από τα πόδια σου,

τον πρώτο ήλιο της άνοιξης,

το χαμόγελο ενός νεογέννητου μωρού,

το "σ' αγαπώ",

το κρυφό χάδι,

τη γεύση του σπιτικού φαγητού,

την αλμύρα της θάλασσας,

τη μυρωδιά των φρεσκολουσμένων μαλλιών και των φρεσκοπλυμένων ρούχων

τη "συγγνώμη",

την κίνηση των χεριών μιας χορεύτριας,

τη γεύση του πρώτου πρωινού καφέ,

την πανσέληνο,

την αγκαλιά,

τις Αλκυονίδες Μέρες,

το χαρταετό στον ουρανό της Καθαράς Δευτέρας,

τη ζέστη του τζακιού το χειμώνα".


Από τον "Οδηγό Θετικής Ενέργειας" των εκδόσεων Φερενίκη
All pictures by Yahoo! Images

Labels:

 
posted by Serenity at 11:27 | Permalink | 20 comments
Wednesday, May 17, 2006
Γείωση






Picture by Webshots

Και κοίταξα τα πόδια μου
Κι αντίκρισα στη θέση τους
Δύο πελώρια δέντρα!
Οι ρίζες τους κατέρχονταν
Βαθιά μέσα στη Γαία...
Ρίζες απαστράπτουσες
Που διακλαδίζονταν
Ως τα σπλάχνα της Αιώνιας Μητέρας!
Ως τον πυρήνα!

Κι οι ρίζες τους – οι ρίζες μου - παλλόντουσαν,
Δονούνταν από ενέργεια,
Φωταγωγημένες εκ των έσω
Από το φως που μέσα τους ταξίδευε,
Που στα σπλάχνα μου αναδυόταν,
Στο Χάρα,
Από τα σπλάχνα της Αιώνιας Μητέρας,
Για να εκτιναχθεί ύστερα

Ως του Σύμπαντος το πιο μακρινό αστέρι...

Labels:

 
posted by Serenity at 14:51 | Permalink | 22 comments
Tuesday, May 16, 2006
Ειρήνη
Ω, Θεέ μου!
Τι δύναμη ανέσυρες απ' τα σπλάχνα σου,
Όταν έγινες ο θυμός!
Όταν έγινες ο πόνος!
Όταν έγινες ο θρήνος!
Κι εγώ μαζί σου

Ένα έγινα!

Κραυγή! Κραυγή!
Από τα έγκατα της Γης
Αντήχησε μες στη σπονδυλική μου στήλη
Σκοτοδίνη
Μέσα μου...

Γύρω μου...
Τι θρήνος!
Τι θάνατος!


Και τι ανάσταση!
Όταν είπες μέσα σου
‘Θα ζήσω! Θα σ’αφήσω!
Καλό ταξίδι! Σ’αγαπώ!’
Και αποδέχτηκες την Αναχώρηση
Του Πολυαγαπημένου...

Το φως στο πρόσωπό σου ανέτειλε!
Και άνοιξες τα μάτια – Ω, από γαλήνη έλαμπαν -
Και χαμογέλασες, σκορπίζοντας
Ειρήνη!


Όχι, δεν είναι τυχαίο το όνομά σου!






Τριαντάφυλλα για σένα, Ειρήνη! (Σου θυμίζουν κάτι ;-)
Σ' ευχαριστώ και πάλι γι'αυτό που μοιραστήκαμε...
Σήμερα είναι Ανάσταση!

ΥΓ. Δήμητρα, εσύ θα έχεις ξεχωριστή αφιέρωση, I promise!


Με πολλή αγάπη,

Βίλλυ

Labels:

 
posted by Serenity at 23:52 | Permalink | 14 comments
Sunday, May 14, 2006
Ενεργοποιώντας τον εσωτερικό μας θεραπευτή
Είμαστε στο Καφέ-Σχολειό, η Μαριαλένα κι εγώ, για το σεμινάριο ‘Ενεργοποιώντας τον εσωτερικό μας θεραπευτή’. Είκοσι ένα άτομα, σε αρμονία ο ένας με τον άλλο και όλοι μαζί με το χώρο. Καθόμαστε όλοι σε κύκλο, οκλαδόν, σε στάση διαλογισμού. Καθόμαστε έτσι αρκετή ώρα με κλειστά τα μάτια, συγκεντρωμένοι στην αναπνοή μας. Νιώθω ένα πέπλο ηρεμίας και γαλήνης να κατεβαίνει από το κεφάλι στα μάτια, στους ώμους, στο στέρνο, στα χέρια, στην πλάτη... κατεβαίνει και κατεβαίνει και κατεβαίνει μέχρι που με τυλίγει ολόκληρη. Στην απόλυτη σιγή ακούω μόνο την εκπνοή, τη δική μου και των γύρω μου. Ξάφνου, ακούω τη γλυκιά φωνή της Χρυσάνθης να μας διαβάζει... κι ανατριχιάζω...

- Δάσκαλε, το σώμα μου είναι θυμωμένο. Νιώθω ότι πρέπει να του μιλήσω και φοβάμαι.
- Πρέπει πρώτα να επιθυμήσεις να του μιλήσεις, παιδί μου. Όταν το επιθυμείς, δε φοβάσαι.
- Επιθυμώ να του μιλήσω, Δάσκαλε, αλλά δε βρίσκω λόγια.
- Παιδί μου, παιδί μου. Δε χρειάζεται να βρεις λόγια. Με το σώμα δεν επικοινωνούμε με τη σκέψη. Έχει δικιά του γλώσσα το σώμα. Γι’αυτό πρέπει να επιθυμείς να μπεις στη δικιά του λογική, στον τρόπο που εκείνο γνωρίζει. Πρέπει να αφυπνίσεις τη μνήμη του, τα αισθήματά του. Να επιθυμείς να μάθεις να το ακούς. Να το πλησιάσεις μαλακά, ήσυχα, αργά, για να το εξημερώσεις. Να επιθυμείς να μπεις μέσα του και να το συναντήσεις. Να το κοιτάξεις, να το αγγίξεις, να το μυρίσεις, να το γευθείς, να το ακούσεις. Να το αφήσεις να εκφραστεί με κινήσεις, με χειρονομίες, με φωνές. Πρέπει να παίξεις με το σώμα σου, να το χειριστείς, να το βάλεις σε διαφορετικές καταστάσεις, ακόμα και αντίθετες από τις συνηθισμένες. Να το κάνεις να ζήσει το απροσδόκητο, το παράξενο, ακόμα και το δυσάρεστο. Αλλά και να το καλοπιάσεις, να το νταντέψεις, να το νανουρίσεις.
- Δάσκαλε, Δάσκαλε, με κυριεύουν και με σταματούν οι ευγενικές σκέψεις, τα ευγενικά αισθήματα, που τόσα χρόνια τώρα το φορτώνω για να το καλύπτω.
- Ναι, παιδί μου, το ξέρω. Όλοι μας το έχουμε κάνει αυτό. Αλλά, όταν είσαι δίπλα του, πολύ κοντά του, θα επιθυμήσεις να του αφαιρέσεις όλα αυτά τα βάρη και θα κυριευθείς από μιαν απέραντη τρυφερότητα κι όταν φθάσει η στιγμή, θα επιθυμήσεις να του πεις:
«Πρέπει να μάθω να σε αγαπώ, σώμα μου, φίλε μου. Όμως φοβάμαι, σώμα μου, φίλε μου.»
Κι όταν φθάσει η στιγμή, θα επιθυμήσεις να το ρωτήσεις:
«Πες μου, σώμα μου, φίλε μου, ποιον φοβόμαστε;»
Και τότε θα ξέρεις ότι βρίσκεσαι σε καλό δρόμο. Γιατί, όταν μιλούμε με το σώμα μας, μιλούμε με τη φύση, με τη Δύναμη που έχει δημιουργήσει τον κόσμο, μιλούμε με το Θεό.
-Δάσκαλε, μου έρχεται να κλάψω.
-Κλάψε, παιδί μου.

Κι εγώ εκεί δάκρυσα. Κι άλλοι στην ομάδα δάκρυσαν επίσης. Και νιώσαμε Ένα. Και τους ευχαριστώ μες απ’την καρδιά μου, γιατί σήμερα απέκτησα την αίσθηση του Ενός και του Όλου... την αίσθηση ότι ανήκω κάπου... σ’αυτό το χώρο... σ’αυτό το βίωμα... σ’αυτή την Ομάδα... Ευχαριστώ...

Labels:

 
posted by Serenity at 22:50 | Permalink | 14 comments
Friday, May 12, 2006
Τόλμησε να αλλάξεις γνώμη!
Μια νύχτα στη θάλασσα, ο καπετάνιος ενός πλοίου είδε κάτι που νόμιζε πως ήταν τα φώτα άλλου πλοίου που πήγαινε κατά πάνω του. Έστειλε φωτεινό σήμα στο άλλο πλοίο: "Άλλαξε πορεία δέκα μοίρες νότια".
Η απάντηση ήρθε: "Άλλαξε πορεία δέκα μοίρες βόρεια".
Ο καπετάνιος απάντησε: "Είμαι ο καπετάνιος. Άλλαξε την πορεία σου νότια".
Έλαβε απάντηση: "Εγώ είμαι πρώτης τάξεως ναυτικός. Άλλαξε την πορεία σου βόρεια."
Ο καπετάνιος εξοργίστηκε τώρα. "Έίπα ν' αλλάξεις πορεία νότια. Είμαι πάνω σε πολεμικό!"
Οπότε ήρθε η απάντηση: "Κι εγώ σου είπα ν' αλλάξεις πορεία βόρεια. Είμαι μέσα σε φάρο".

:-D

Από το βιβλίο "Τόλμησε να.." των εκδόσεων Κριτική

Labels:

 
posted by Serenity at 22:46 | Permalink | 28 comments
Thursday, May 11, 2006
Μέτρον άριστον
‘...κι αν με ρωτήσετε, ποιο είναι το μέτρο, θα σας απαντήσω ότι το μέτρο είναι κάθε φορά διαφορετικό. Γιατί είναι η φύση του κάθε πράγματος. Και για να το αναγνωρίζουμε, χρειάζεται η ικανότητα της διάκρισης, που την έχει ο άνθρωπος από την ίδια του τη φύση. Δε χρειάζεται να έχει γνώσεις κι ούτε χρειάζεται να πάει σε κάποιον ειδικό για να του πει, πότε ξεπερνάει το μέτρο. Αν, λόγου χάρη, έχουμε ένα πρόβλημα υγείας και παίρνουμε πολλά φάρμακα ή βλέπουμε πολλούς γιατρούς, ξέρουμε αν αυτό είναι απαραίτητο ή από φόβο υπερβάλλουμε. Το ίδιο συμβαίνει και με το φαγητό. Δε χρειάζεται να μας πει κάποιος πόσο πρέπει να φάμε. Εκείνο μόνο που ίσως δεν έχουμε αντιληφθεί είναι ότι όσο πιο πολύ τρώμε, τόσο πιο πολύ πεινούμε. Κι αυτό συμβαίνει γιατί δεν είμαστε παρόντες την ώρα που τρώμε, ώστε να αντιλαμβανόμαστε τι κάνουμε.

Με τον ίδιο τρόπο, όσο πιο μεγάλο σπίτι έχουμε, τόσο μεγαλύτερο επιθυμούμε να αποκτήσουμε. Στην ιστορία του ο άνθρωπος ξεκίνησε χτίζοντας καλύβες. Μετά έχτισε μονώροφα σπίτια κι αργότερα διώροφα. Κι ως εκεί φθάνει το ανθρώπινο μέτρο. Όμως, έχουμε φθάσει να χτίζουμε ουρανοξύστες και δεν καταλαβαίνουμε γιατί νιώθουμε ότι κάτι μας λείπει, όπως νιώθαμε όταν ζούσαμε σε ένα καλύβι.
................................................

Κι ας δούμε τι συμβαίνει στις οικογένειες που ανήκουν στην πάνω μέση τάξη. Οι περισσότερες ξεκινούν από χαμηλότερη κοινωνική θέση. Και οι γονείς δουλεύουν πολύ, για να αποκτήσουν υλικά αγαθά. Και λένε ότι αυτό το κάνουν για το καλό των παιδιών τους. Και δεν αντιλαμβάνονται ότι τους στερούν την παρουσία τους, ειδικά, μάλιστα, στις μικρές ηλικίες, που την έχουν περισσότερο ανάγκη. Κι όταν τα παιδιά γίνουν δώδεκα ή δεκαπέντε χρόνων κι έχει σταθεροποιηθεί κι η δουλειά των γονιών, τότε εμφανίζονται έντονα τα προβλήματα των παιδιών κι οι γονείς συγκεντρώνουν όλη την προσοχή τους πάνω τους. Κι ενώ πριν τα στερούσαν από την απαραίτητη παρουσία τους, τώρα τους την προσφέρουν υπερβολικά, μαζί και με άφθονες υλικές παροχές. Και σε λίγο λένε: ‘Δεν καταλαβαίνουμε. Τους δίνουμε όλο το χρόνο μας και δεν πάνε καλύτερα’. Γιατί και τώρα, όπως κι όταν απουσίαζαν, έχουν ξεπεράσει το μέτρο. Κι όταν ξεπερνούμε το μέτρο, είτε έλλειψη έχουμε είτε υπερβολή, εξακολουθούμε να έχουμε προβλήματα.

Στον πολιτισμό μας όμως έχουμε και συναισθηματική αφθονία. Κι αυτό είναι καταστροφή. Λέμε λόγου χάρη στο παιδί μας: ‘Εσύ είσαι ο κόσμος’. Κι έπειτα το παιδί μας βγαίνει στην κοινωνία και χάνεται, γιατί διαπιστώνει ότι δεν είναι ο κόσμος. Ενώ θα ’πρεπε να του πούμε: ‘Εσύ για μένα είσαι ο κόσμος’, κι έτσι να του εκφράζουμε την αγάπη μας ακριβώς όπως τη νιώθουμε. Αλλά, συγχρόνως, πρέπει να του μαθαίνουμε ότι, έξω στην κοινωνία, πρέπει να δουλέψει για να κερδίσει την αγάπη των άλλων. Και να του δείχνουμε τον τρόπο. Κι έτσι δε θα νιώθει χαμένο. Έχουμε, ακόμη, αφθονία στην ελευθερία. Ακούω συχνά τη φράση: ‘Αφήστε τα παιδιά ελεύθερα να κάνουν ότι θέλουν’. Ενώ θα μπορούσαμε να πούμε: ‘Αφήστε το παιδί ελεύθερο. Ξέρει τι πρέπει να κάνει’. Κι αυτό το λέμε όταν του έχουμε διδάξει, κυρίως με το παράδειγμά μας, αυτό που ‘πρέπει’. Ώστε να μην αφήνουμε τα παιδιά μας χωρίς έρμα. Γιατί με την αφθονία στην ελευθερία τα αφήνουμε ανερμάτιστα και χάνουν κι εκείνα το μέτρο.

Το μέτρο είναι κάποιο σημείο ισορροπίας, που επιτρέπει τη μέγιστη λειτουργία, χωρίς δυσκολίες. Για παράδειγμα, όταν καθόμαστε για διαλογισμό και βρούμε τη σωστή στάση, μπορούμε να μείνουμε ακίνητοι για πολλή ώρα, χωρίς να πονέσει το σώμα μας. Όταν έχουμε βρει το μέτρο και παραμείνουμε σε αυτό, έχουμε βρει το άριστο. Το ‘Μηδέν άγαν’ από το Μαντείο των Δελφών, που σημαίνει ‘τίποτε σε υπερβολή’, αποτελεί την αρνητική διατύπωση της ίδιας εντολής, που χαρακτήριζε τον Αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό.

Και για να έρθουμε στον έρωτα, που είναι και το θέμα μας, πάσχουμε όλοι από συναισθηματική αφθονία. Και γι’αυτό δεν χορταίνουμε και ζητούμε ο σύντροφός μας να μας αγαπά συνέχεια, να μας λέει ότι μας αγαπά, να μας κοιτά στα μάτια, να τον κοιτάζουμε στα μάτια και να μην κάνουμε τίποτε άλλο. Κι είναι αυτό απαραίτητο στην αρχή μιας ερωτικής σχέσης. Όμως, στη συνέχεια, η σχέση μπαίνει σε μια άλλη ισορροπία. Το ίδιο ισχύει και για το σεξουαλικό έρωτα. Κι ακούμε συχνά φράσεις σαν την παρακάτω: ‘Μα γιατί δε θέλει να κάνουμε έρωτα κάθε μέρα; Ή τρεις φορές την ημέρα;’ Τι αγωνία! Έχουμε ξεπεράσει το μέτρο και γι’αυτό είμαστε συνεχώς διψασμένοι. Όλοι οι ‘Δον Ζουάν’ και οι ‘Μεσσαλίνες’ έχουν ξεπεράσει το μέτρο κι ενώ κάποιος κάνει έρωτα με μια κοπέλα, μετά πάει σε άλλη και μετά σε μια τρίτη και μια τέταρτη κι ακόμη νιώθει διψασμένος σεξουαλικά, κι ίσως και πιο διψασμένος από ότι πριν κάνει έρωτα με την πρώτη.

Όλα τα ψυχολογικά και ψυχοσωματικά προβλήματα προέρχονται από το γεγονός ότι έχει ξεπεραστεί το μέτρο. Κι εφόσον μιλούμε για τον έρωτα, λέμε ότι ο κίνδυνος στον έρωτα είναι η αφθονία. Δεν είναι μεγαλύτερος ο έρωτας, όταν μιλούμε συνέχεια για έρωτα. Δεν είναι καλύτερος ο έρωτας, όταν κάνουμε συνέχεια έρωτα. Η αφθονία είναι εξίσου επικίνδυνη όσο και η στέρηση'.


Απόσπασμα από την ‘Εισαγωγή στη Μεταφυσική Ανάπτυξη’, τ.Β', του Κώστα Φωτεινού, εκδ. Καφέ-Σχολειό.

Labels:

 
posted by Serenity at 19:18 | Permalink | 14 comments
Monday, May 08, 2006
'Χωρίς Αντάλλαγμα'
Προς τα μέλη των ανθρωπιστικών οργανώσεων και τους στρατιώτες της ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ στη Λιβερία, με αφορμή το σημερινό άρθρο του Flash.gr "Σεξ αντί τροφίμων":

‘Κύριοι’,


Μπορείτε να είστε υπερήφανοι για το 'ανθρωπιστικό' σας 'έργο'. Εμένα, όμως, θα μου επιτρέψετε να ντρέπομαι για λογαριασμό σας. Εξαιτίας σας, άλλη μια γενιά μελλοντικών βιαστών γεννιέται. Η γενιά των παιδιών που εδώ και τώρα βιάζετε εσείς, οι 'ειρηνιστές' και 'ανθρωπιστές σωτήρες' τους. Η γενιά, η οποία αύριο θα ανταποδώσει τη βία που σήμερα δέχεται, ίσως στο πολλαπλάσιο. Γιατί είναι αποδεδειγμένο ότι τη βία που δεχόμαστε τη δίνουμε πίσω. Δεν την κρατάμε μέσα μας. Μπορεί με άλλη μορφή να την εισπράττουμε και με άλλη μορφή να τη δώσουμε, αλλά το σίγουρο είναι ότι θα τη δώσουμε πίσω. Σε άλλους ανθρώπους. Κι ο κύκλος θα συνεχίζεται και θα συνεχίζεται και θα συνεχίζεται...

Και μερικές 'ρητορικές' ερωτήσεις για το τέλος: Πού είναι η αγάπη σας; Πού είναι η ειρήνη σας; Πού είναι ο ανθρωπισμός σας;




Labels:

 
posted by Serenity at 19:43 | Permalink | 8 comments
Saturday, May 06, 2006
Ανάμνηση


Θυμάσαι τότε;

Οι δυο μας
Ένα ήμασταν

Θυμάσαι;


Πώς αναπνέαμε

- ακίνητοι -
στην αγκαλιά του Κόσμου;

Μια εκπνοή
Μια εισπνοή

Oλόκληρος ο Κόσμος

Θυμάσαι;



Man and Woman I and II by Joaquin Moragues

Labels: ,

 
posted by Serenity at 22:19 | Permalink | 6 comments
Thursday, May 04, 2006
The one and only?








"Γιατί είσαι δικός μου
Είσαι ο άλλος εαυτός μου
Τη νύχτα και τη μέρα...


Γιατί είσαι δικός μου
Είσαι ο άλλος εαυτός μου
Στη γη, στον αέρα..."

(Exis, "Ο άλλος μου εαυτός")


Οι Exis τραγουδούν για τον άλλο τους εαυτό... Οι φίλες μου μιλούν για το άλλο τους μισό... Εγώ πάλι, αν και τη βρίσκω πολύ ρομαντική ως άποψη, δυσκολεύομαι να την ασπαστώ... Αφενός, η προοπτική της συνάντησης του ενός και μοναδικού συντρόφου συνεπάγεται πολλή απογοήτευση μέχρι την ποθητή ένωση των δύο... μισών, αν κι εφόσον αυτή πραγματοποιηθεί κάποια στιγμή. Αφετέρου, πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος μπορεί να είναι συμβατός με περισσότερους του ενός συντρόφους. Υπάρχουν μονογαμικοί αλλά και πολυγαμικοί τύποι συντρόφων. Υπάρχουν αποκλειστικές αλλά και μη αποκλειστικές συναισθηματικά ή/και σεξουαλικά σχέσεις. Αν και προσωπικά προτιμώ την πρώτη κατηγορία συντρόφων και σχέσεων, παρόλ' αυτά διατηρώ τις αμφιβολίες μου για την ύπαρξη του 'the one and only'.

Εσείς πιστεύετε στην ύπαρξή του;



Labels:

 
posted by Serenity at 23:09 | Permalink | 11 comments
Wednesday, May 03, 2006
Μήνυμα δεν ελήφθη. Όβερ.

-Σου μιλάω... Με ακούς;

-Τι είναι; Δεν ακούω...

-Δεν ακούς... Μα, δε με βλέπεις; Τόση ώρα προσπαθώ να σου πω κάτι. Γιατί δε μ' ακούς;

-Τι μου λες; Φοράω ωτοασπίδες...

-Φοράς ωτοασπίδες την ώρα που σου μιλάω;

Με κοιτάζει με το βλέμμα της αγελάδας χωρίς να μιλά

.............................................

- Σου μιλάω και δε βγάζεις τις ωτοασπίδες;

Συνεχίζει να με κοιτάζει με το βλέμμα της αγελάδας χωρίς να μιλά

............................................

Βγάζει τη μια ωτοασπίδα...

-Λες κάτι;

-Προσπαθώ.

-Α, δεν άκουγα. Φοράω ωτοασπίδες.

-Το πρόσεξα.

-Εσύ φοράς ωτοασπίδες;

-Όχι. Εγώ θέλω να ακούω.

Labels: ,

 
posted by Serenity at 21:30 | Permalink | 11 comments